سال‌های سپید

چشمانت  در میان آتش و دود قیام کردند آن شراره های کوچک گزمگانند آیا گریزی هست؟! 

در عبور از باغ های انگور  آن حقیقت تلخ را چشیدم: مرگ در روبرو ایستاده و در فرصت اندک، عشق جوانه نمی  زند.   

به تاریخ تکه تکه ی وطنمان،  هزار و چند سال گذشته است.  شاید هم بهتر است بگویم قرن ها.  چرا اینقد دردش تازه است؟! انگار همین حالا شمشیرش زده...

 دیدار

نیمه شب است. اینجا در انتهای جنگل تاریک، ،بیرون از کلبه ی . کوچک، به شعله های آتش خیره شده ام  . ساعت ها کنار آتش نشستم و باران را تماشا کرد...

خوشم آمد که سحر خسرو خاور می گفت با همه پادشاهی بنده ی تورانشاهم. 

دیشب  به افیونی پناه بردم   که سال هاست  دیگر وجود ندارد: مخدری به نام عشق

اتفاقاتی هست که مثل آتش فشان، قابل باور نیستند. چشم می بیند، اما نمی تواند باورش کند‌ چون با عقل جور در نمی آید  عجیب است. آدمی تا جان دارد،...

زنی که در من مرد، پروانه ای بود  با بال های آبی  که پیش از رسیدن به ترانه در جنون استحاله شد. 

 بجز درختان که شکوفه ها را در آغوش گرفته اند، نشانه ی دیگری از بهار نیست، نه بر زمین. نه در من، که زمستان میان قلبم آرمیده است، و من شب ها آ...

کلمات خشکیده  یکی یکی  از دریچه های قلبم  سقوط می کنند. بی آنکه بر صفحه ی سفید و سیاه نقشی ترسیم کنند.   

روزها را می بازیم به بهاری که هرگز  از راه نخواهد رسید‌.  

دیگر گرسنه ام نبود. تمام مسیر تا قله را مه پوشانده بود. عجیب که گم نمی شدم. حتی از حضور خرس ها هم نمی ترسیدم.  سرد بود. اندکی سرد. و من دلم ...

دیشب جغد کوچک برگشت. دانستم که بهار از راه رسیده است.  درست بر بام خانه آواز می خواند.  خودم را در جنگلی یافتم انبوه. که پرندگان مرا با خود ...

آنجا  در پناهگاه سیاهی در حالیکه پلک هایم را با تمام قدرت به هم می فشردم، واژه هایم را گم کردم. در انتهای وجودم در جستجوی قطعه شعری بودم که ...

پناه بر شعر سیاهچاله ی اضطراب ها   بلعیده مرا هنوز این سوی مرز هستم. آری  هذیان می گویم. باید اعتراف کنم  که از این حادثه جز رنج هیچ ارمغانی...

چشمانم را گشودم و ناگهان موجود دیگری بودم. ناگهانی که نبود، اما این موجود جدید، یه سختی می توانست شناخته شود‌ .حتی من نمی شناختنش.  توفان شد...

آسمان در من ریشه دوانده است.  همراه باران بر زمین فرود می آیم همراه آفتاب بر ابرها سفر می کنم بر بال پرندگان  بر فراز کوهستان ها  آواز سر می...

آدمی! آه  آدمی آدمی فقیر است و آنکه غنی ست، چه گنج ها یافته است! می اندیشم  که آیا "تنهایی"   ثروت است یا غربت؟ 

 خرمنگاه بوسه است گیسوان سیاه در هیاهوی وهم ورنه  جز تنهایی از میان دود و سیمان هیچ برخیزد.