ناگزیر

دیوانگی 

تصویر چشمانی است 

که بی محابا در آینه می افتد. 

مثل ماه در خندق آب.  

بعدا نوشت: این شعر توسط یکی از خوانندگان گرامی وبلاگ در بخش کامنت برای من نوشته شده بود که برای تشکر از ایشان اینجا در اینجا گذاشتم.