تلخ تر از غربت

باید

در پیچ و خمِ 

آن خاطره ی مه گرفته، 

 گم می شدیم. 

آنگاه دیگر مجبور نبودیم 

که در شهر سیمانی، 

از دود و آهن، 

رویا بسازیم.