و چند فنجان قهوه ی صبح

!حرف نمی زد آخر 

.انگار شعر می نوشت 

اصلا خوشش می آمد 

که جای فعل و فاعل را 

.عوض کند

ناگهان چقدر زنده بود؛

ناگهان با چه وضوحی 

.می درخشیدم 

خودم را 

درآغوش یک آهنگ قدیمی 

.انداختم 

.و بی بهانه گریستم 

.همین قدر کافی بود