شب از نیمه گذشته بود.
تاریک می نمود.
اما روشنایی
از گونه های تاریکی
فرو می ریخت.
زمستان بود.
و من
از لای درز پنجره ها،
صدای تنهایی را
می شنیدم.
به صدا می اندیشیدم.
بی آنکه پرواز را
آموخته باشم.
...
آهای!
بگذار جهان را
رنگ ها فرا بگیرند.
آخر،
اینهمه خاکستر،
ما را خواهد کشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر