سرزمین، وطن سیاهپوش من است.

کجایی ای حتی حسرت سراب؟!

نکند پیش از زیستن بمیریم؟ 

ما به مرگ خو گرفته ایم.

اما مشت مشت امید 

در گلوله های چشمان بی رمقمان

جست و خیز می کنند. 

باران را از ما دریغ می کنند. 

آه خاک، بر سرِ زمین است.