رنج بشر

سپس

دیگر هیچ چیز پیدا نمی شود، 

که قلبمان را آکنده از شادی کند. 

دیگر هیچ رویایی، 

به بیکرانه ها پروازمان نخواهد داد. 

جز خنده های از ته دلِ یک کودک. 

آدمی، 

در اعماق قلبش تنهاست. 

هر چه بیشتر صعود کند،

تنها تر می شود.