پاییز رفته است.
اما اینجا،
اینجا همیشه پاییز است.
شاید
این تلخ ترین فصلِ
تمام عمرمان بود.
اما شاید هم
آخرینش باشد.
بسیار گریسته ایم.
برای لحظه هایی که
از درد به خود می پیچیدند.
بسیار اندوهگین شدیم.
از رنج آدم ها
کودکان بی گناه،
دخترکان زیبای پاک
...
آه!
شاید این بهار که از راه برسد،
سرزمین من هم
دوباره
همراه شکوفه ها
لبخند بزند.
هذیان می گویم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر