سپس
اندیشیدم
آیا هنوز تصویری هست
که تفاوتی در چشم ها بیافریند؟
یا باید در سکوت منتظر مرگ بمانیم؟
می دانم که تلخ است.
می دانم.
آخر
سخت است که این روزها
خود را بسیار گم می کنم.
خود را از دست داده ام.
هیچ تصویری
چشم هایم را اسیر نمی کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر