تاریکی مهربان

دلتنگت می شوم 

و شب 

شروع می شود. 

در گذار از شب

چونان ستارگانِ راه گم کرده 

فرو ریختم. 

از چشم هایم بیرون آمدم. 

و تمام شدم. 

پناه بر پاییز

من بی نام و بی زبان 

به شعر پناه بردم. 

وقتی که درختان سبز نارنج،

حرفی برای گفتن ندارند. 

آن روزِ دور

بر گل های دامنم، 

پروانه ای می نشیند. 

رویای دشت های سرزمین روشنی 

بر بال هایش نقش بسته است. 

می آید

رسیدن فصل ها، 

به تو بستگی دارد. 

من هنوز هم می توانم 

منتطر بمانم. 

آن پاییز را که من می خواهم:  

بادهای شمال غربی  

با مشت هایی پر از باران. 

زمستان را دوست دارم

دلم می خواست 

که عطر این شکوفه ها 

در سرت می پیچید، 

تا می دانستی که اینحا 

زمستان از بهار زیباتر است.

تصویر بهار لیموی چهار فصل- سوم دی ماه یک هزار و سیصد و نود و شش

سال های سپید

پاییز رفته بود؛ 

و چشم هایم، 

در رد سرد برف، 

مدفون می شد. 

و روزها و سال ها

در انتظارِ 

طلوع ستاره ی قطبی 

سپید می شوند. 

سپید می شوند. 

از یاد می رود؟

خواب سپیده دم را می  دیدم. 

خواب عددها را 

که از مدفن خود برخاسته بودند 

و دوباره جلوی چشمانم می رقصیدند. 

دیشب، 

پیش از آنکه به خواب روم، 

انبوهی از شعر را 

در آغوش فشردم. 

بر مدار تو

جهان را ببین 

که به سمت تو 

سرازیر می شود، 

خیال من است 

که در اقیانوس آرام رویایت، 

به اعماق فرو می رود. 

زمستان با من

نام تو را 

آه می کشم؛ 

بخار می شود. 

هوا 

بوی بهار نارنج می دهد. 

به سوی تو

از این بیشتر، 

همسفر باران خواهم بود. 

چه بهتر که دریا تو باشی.

دیگر چه دارم؟!

شب ها را باختم؛ 

به خواب تو. 

هیچ نمی خواهم

خاطره هایم 

بر سنگفرش های کهنه 

بر آفتاب 

بر پاییز 

بر شاخه های عریان زمستان 

بر مشتی برف نو 

بر جاده های فراموش شده 

نقش بسته است.  

چه نامیرا شدم. 

نقطه سر خط

ما دود می شویم، 

در نخ های سیگار. 

خاطره ها 

ستاره می شوند. 

تکرار

باران می بارید. 

تمام خواب من 

خیس بود. 

تو در فرو ریختی 

من در تو محو شدم. 

زمانی برای پرواز

زیر باران سرد پاییز 
خاطره ای گرم 
در دستم رویید. 
من به سنگفرش ها 
بدهکار بودم.

جانان

در دست های تو 

اوج می گیرم؛ 

در چشمانت  

 زاده می شوم. 

با نفس هایت  

می رقصم. 

و با سکوتت 

زندگی را  

بدرود می گویم. 

دوشنبه ی غمگین

از شهر تو عبور می کنم. 
عبور نمی کنم. 
اندکی از من 
اینجا می ماند

آن شب های خیال

اینجا خالی است؛ 
واژه ها حرف ندارند. 
آدم ها رفته اند

تو نگذار

من جاری بودم، 

آرام و صبور، 

مثل باران، 

در رگ هایت. 

مگر 

این قصه 

تمام می شود؟!

اینسان زیستن

من نو شدم، 

اما ریشه هایم 

ریشه هایم 

از خیال کهنه ات  

می نوشند. 

فصل ما

باران می بارید. 

مست بودم. 

دستانت  

چقدر گرم بودند  

زمستان خوب است. 

فصل نبرد

زمستان از راه رسیده بود. 

سرما سوت می کشید 

رودها از سرما مرده بودند. 

حتی آبشارها هم 

حرفی برای گفتن نداشتند. 

برف می بارید. 

بی وقفه 

مدام.

سرما شعر می‌نوشت. 

این 

مشق تازه ی 

پرنده ی کوچک جنگل بود.