ماگنولیا خشکید
و آسمان از تشنگی مرد.
و باران از راه نرسید.
این سالِ مرگ
-که جان در نمی بریم از آن-
درست آخر دنیاست.
گنجشککان اندوه
بر شاخه های خشک
نغمه های مرده را
پرپر می کنند
همچون پارچه ای که
تار و پودش از هم گشوده می شود.
در دستان ما
در قلبمان
بگو بدانم
آیا
هرگز سرودی باقی مانده است؟!
مه غلیظ همه جا را فراگرفته بود.
در آن خلسه ی شورانگیز
به سوی تو پرواز کردم.
پروانه های آبی با نقش های سفید و سیاه
بازوانم را احاطه کردند.
می خواستم تاریکی را ببوسم.
تاریکی
آنجا که مرا می فریفت.
در گذر سال های سپید
در انبوه لبخندهای پوسیده
غرق شدم و بودنم را
برای همیشه به فراموشی سپردم.
در راهم هنوز .
اینجا که آفتاب
جز مرثیه ی مرگ
سرودی نمی خواند.
