به تلخی یک رویا

به تاول پایم نگاه می کنم. 

و به خالی دست های تو

من راه نمی روم.

تو واژه نداری.

به "هیچ کجا" می رسیم.

ما محو سکوت

واژه ها

از لای انگشتانم 

می گریزند.

شاید

دیگر رسالتی ندارند.

تصویری در آینه

دلتنگی، 

رد اشک بود، 

برچهره ی معشوق.

انگار 

استکانی بود که شکست.

از بلندای سکوت

قلب خالی اش.

دیگر معنای باران را نمی دانیم.

کم کم  می ترسم. 

نکند آدمی 

به وسعت غرایزش 

قانع شود؟!

سپس 

این جهان بیمار

جایی برای 

فلسفه و ادبیات و هنر

نخواهد داشت. 

.

حالا که پاییز است

تو گلدان ها را ندیده ای. 

فقط از آنها حرف زده ام. 

من اندوه عمیق گل ها را 

می فهمم. 

آنها درست مثل آدمیانند.

 گاهی فراموش می کنیم.

تاب می آوریم

دنیا چه کوچک است. 

کوچک و ناتوان 

شبیه ساقه ی نازک گیاهی 

که مدام می شکند 

و من غمگنانه
دوباره
 به زندگی بر می گردانمش.

افسوس.زندگی!

ماه 

نحیف و اندک بود

و خروسان نوبالغ را

سپیده دم 

به مسلخ می بردند. 

اگر نمیریم

دنیا خیس است؛ 

در هر دو سوی پنجره. 

بگذار سرما

 جانمان را فرابگیرد. 

شاید 

به دست هایمان

ایمان بیاوریم.

نگذشته ایم

 باغ را  

 بی تفاوت 

تماشا می کرد. 

شاید هم دلش می سوخت 

به حال انجیرهایی که 

رسیدند و برزمین ریختند. 

کسی 

دستی بر گیسوان درخت نکشید. 

قرن خالی

آنگاه 

آشکارا دانستم 

که عشق، 

هزار پرده دارد.

و آدمی 

در ایهام مفاهیم 

تا ابد

سرگردان می ماند. 

لالایی

به ظرافت
بر خوابت دست می‌کشم
نام تو، رؤیای من است
بخواب
شب، درختانش را می‌پوشاند
و بر زمینش،
با زبردستی یک استاد در غیب شدن
چرت کوتاهی می‌زند
بخواب
تا در قطره‌هایِ نوری شناور شوم
که از ماهِ آغوش‌گرفته‌ام می‌چکد…

گیسوانِ تو بر فراز مرمر
خیمۀ اوست که بی‌حواس خ
وابش برده و رؤیایی‌اش نیست
تو را دو کبوترْ روشناست
از شانه‌هایت تا بابونۀ خواب
بخواب
بر و در خودت
یک به یک بر تو در می‌گشایند،
آرامِ آسمان و زمین بر تو!

در تو می‌پیچم، به خواب
نه فرشته‌ای بر دوش می‌بَرَد سریر را
نه شبحی خوابِ یاسمن را آشفته می‌کند
تو زنیّتِ منی
بخواب…

تو، رؤیایِ تویی
تابستانِ سرزمینِ شمالی
هزار جنگلت را به یک اشارت خواب کن
بخواب
من هشیارش نمی‌دارم در خواب
…

محمود درویش

هرگز نخواهیم دانست

زمان همیشه می گریزد.

و تو خیال می کنی 

که لحظه ها 

در چنگ تو هستند؛ 

روزی 

دیگر نخواهیم بود. 

چگونه زنده ام؟!

نوشتن 

دیگر دردی را دوا نمی کند. 

نوشتن خود درد می شود. 

حال که روزگار

 سیاه شده است. 

دیگر باران نمی شوید. 

دست من کوتاه تر بود

. کاش می توانستم پیشانی اش را که از عرق خیس شده بود، پاک کنم. 

 جنگ لعنتی، هر دو دستش رو قورت داده بود. سالن پر از مرد بود . 

اما انگار فقط لباس مردانه پوشیده بودند. 

تو سپیده دم باش

دنیا به خواب رفته است، 

و ما 

فردا را 

در مشت خویش می فشاریم.

دیگر سواد نمی خواهم

آنها واژه نبودند 

که بر صفحه های

 سیاه و سفید 

نقش می بستند 

تو بودی 

که می خواندمت.

آنجا مرگ آواز می خواند

آنها دو پروانه بودند. 

دو پروانه ی کوچک 

با بال های سپید

که خطوط قهوه ای زیبا

بر بستر نرمشان
 می رقصیدند

آنها 

دو پروانه بودند 

...

آسمان

سهم بال هایشان نبود.

دورتر می روم

راه تازه ای یافته ای؟

دروازه ی خواب هایم 

 گم و گور بود!

می دانی، 

این سرزمین 

 سراب است. 

برهوت است. 

اینجا به ساحل نمی رسی 

تمام قایق ها شکسته اند.

و دریا هم مرده است.

به خواب من نیا! 

اینجا خالی ست.

اینجا سرد است.

تو هم می میری.

شب بخیر

گلوله ی صدایت 

در سرم می پیچد

اعدام می شوم

 خیال نکن 

که راه گریزی هست.

صبح

 دوباره چشم باز می کنم

گلوله را 

از سرم بیرون می آورم

نفس می کشم

راه می روم 

می خندم

می گریم.

تا شب 

که دوباره می میرم.

آرام بخواب 

اتفاقی نخواهد افتاد.

پاییز بماند

حرف هایش 

شبیه باران است. 

انگار که همین تازه 

از ابرها پایین آمده.

چه خیالی ، 

نرم تر از خیال باران، 

چه رویایی 

مخملی تر از 

مرور ابرها؟!

گویی باران می بارد

من به خواب می روم.

انگار هرگز بیدار نبوده ام.

لحطه ای در عشق

جان بسپاریم. 

در اعماق خواب 

در انتهای بی خودی

آنجا که شرنگ خاطره ها

در ذهنمان تکثیر می شود

بیدار نشویم 

و در تودرتوی رویاهامان 

به نبودن سفر کنیم. 

دیگر بازگشتی نیست.

دیگر دردی نیست. 

آنجا آغاز و پایان زمان است.

دیگر تاریخی نیست.

ما اسطوره هستیم.

خواب خوب است

خواب دیدم 

که بر بام جهان

 می رقصیدم 

لبخند می زدم. 

و قلبم 

پر از شعر بود. 

نمی دانم

 بام جهان کجاست. 

شاید 

جایی تنها در خیال من. 

اما در خواب هم خوب است. 

رسیدن به زیباترین نقطه ی هستی. 

جایی که نامش بام جهان بود‌. 

سرد و یخزده. 

اما زیبا و با شکوه. 

شاید روزی ببینمش. 

بعدا نوشت: توی خواب می دونستم اونجا اورست نیست.