دستانم را به
شاخه های نارنج
پیوند زده ام.
بهار که برسد،
من در بهارهای نارنج
می شکفم.
تو از اینجا عبور می کنی،
نفس می کشی
نفس می کشی
در تو پیدا می شوم.
۱۳۹۶ بهمن ۱۰, سه‌شنبه
۱۳۹۶ بهمن ۹, دوشنبه
به رسم دلتنگی
درست وقت غروب،
خورشید از پشت ابر،
چنان سرخی اش را به من مینمایاند،
که گویی می خواست متقاعدم کند،
در آن لحظه،
تو هم به آفتاب رو به افول،
خیره شده ای.
اینگونه بود؟
دلتنگی نام و نشان ندارد
گاهی
از پشت پنجره ای غبار گرفته،
به دیدنت می نشینم.
آرام،
با ضربه های انگشتم،
بر شیشه می کوبم.
بی رمقم.
آنقدر که
صدای آمدن مرا نمی شنوی.
می نشینم
و ازپشت غبار،
به تو خیره می شوم.
خیره می مانم.
تا سپیده دم.
و تمام...
۱۳۹۶ بهمن ۸, یکشنبه
۱۳۹۶ بهمن ۶, جمعه
هنوز هم بیدارم
تو می آیی
من از نو مست می شوم.
تو می آیی
و من در میابم
که هنوز زنده ام
و نگاهت
مرا لمس می کند
اینگونه
زندگی
مفهومی جز مردن ندارد.
۱۳۹۶ بهمن ۵, پنجشنبه
چنان که پیدا شویم
می دانی؟!
ما زمستان را دوست تر داریم.
اصلا ما در سرما بهتر می شکفیم.
درست مثل گل یخ
هر چه سرد تر، عطرش بهتر می پیچد.
۱۳۹۶ بهمن ۴, چهارشنبه
۱۳۹۶ بهمن ۳, سه‌شنبه
باید بگذریم.
از یاد می بریم،
که چه درد کشیده ایم!
اصلا ما با درد
عجین شده ایم.
از یاد می بریم،
که می خواستیم بمیریم.
اگر زنده بمانیم،
آیا دردها
ما را از یاد می برند؟
۱۳۹۶ دی ۳۰, شنبه
آخر چرا نمی باری؟!
با برگ های لرزان،
در دست باد،
بسیار سخن گفته ام.
با اندوه معصومانه ی گل یخ.
با شکوفه های بی هنگام لیمو
با علف های تشنه ی پاییز
با بنفشه هایی که
نشکفته می میرند.
با بنفشه هایی که
نشکفته می سوزند
با بنفشه ها
با بنفشه ها.
وقتی نمانده است.
از راه برس
ای امیدِ راه گم کرده!
وعهده ی آمدنت را
به کدام سرزمین داده ای؟
که این خاک سوخته را
از یاد برده ای.
از راه برس!
پیش از اینکه باد
خاکستر خاطره ی مردمان را
با خود با ناکجا ببرد.
۱۳۹۶ دی ۲۹, جمعه
زندگی در مرگ
پیله هم خوب است.
گاهی
پروانه ها
نباید از پیله
بیرون بیایند.
به محض اینکه
سرمی کشند،
خوراک کلاغان می شوند.
مرداب بود
سپس،
کفش هایم به من خندیدند.
راه های بسیار رفته بودم
آفتاب سوخته و دردمند،
دریا،
هیچ به پاهایم هدیه نداد.
۱۳۹۶ دی ۲۸, پنجشنبه
در سایه ی پاییز رنجور
بگو که می شناسی
تمام این اندوه را
و تو هم از جام این دلتنگی
نوشیده ای.
هر بار پیش از آنکه خالی شود،
دوباره باران می بارد.
دوباره پر می شود.
جامی دگر.
روزگار درد
در من
تمام آن شب ها
زنانی فریاد می کشیدند
با قلب هایی درد آجین
و ارواحی خون آلود
گیسوانی که رد تاریخ را
بر سیاهی خود
به دوش می کشید.
تمام آن شب ها
در من
زنانی شیون می کردند،
که پیش از آغاز
مرده بودند.
آه این زن های سیاه پوش!
آه این تاریخ سیاه مغلوب!
آه از رنجی که می کشیم.
تمام آن شب ها
زنانی فریاد می کشیدند
با قلب هایی درد آجین
و ارواحی خون آلود
گیسوانی که رد تاریخ را
بر سیاهی خود
به دوش می کشید.
تمام آن شب ها
در من
زنانی شیون می کردند،
که پیش از آغاز
مرده بودند.
آه این زن های سیاه پوش!
آه این تاریخ سیاه مغلوب!
آه از رنجی که می کشیم.
۱۳۹۶ دی ۲۴, یکشنبه
۱۳۹۶ دی ۲۰, چهارشنبه
ببار باران!
در لحظه ها شناور می شنوم.
بارا ن می بارد.
به باران امیدوارم.
او می داند کی ببارد.
باید باران ببارد
که از این
لحظه های سوخته
عبور کینم.
وگرنه خاکسترمان هم حتی
به دست باد نخواهد رسید.
زمان را نمی فهمم
نگاه خیره ام را به تو می دوزم.
هیچ، از چشمانت بر نمی خیزد.
مرا چه شده است،
که این سکوت تو را تاب می آورم.
چگونه زنده ام؟
۱۳۹۶ دی ۱۷, یکشنبه
نمی بینم
سپس
من در متن تاریکی
تو را جستجو کردم
با سرانگشتان زخمی ام.
هیچ نبود.
همه چیز جز تو.
شب دوست تر است.
در این فریاد گنگ
باران می بارد. سکوت می کنم، و در خاموشی، به آن آهنگ کهنه گوش می دهم. نه! هنوز تاره است. جایش تازه است. من هرگز به یاد مرگ نبودم. همیشه آهنگی بود که خیالم را به کهشانی دور می کشاند. همیشه آهنگی بود که عطرش، مرا به دور دست ها می برد. مگر از عشق می توان گریخت؟!
من دلتنگ بودم، و تنها دنیایی که می توانستم به آن پناه ببرم، بستر تاریکی بود که واژه ها، آنجا برایم دل می سوزاندند.
هنوز تصویری هست. کهنه اما... اما تازه است. تازه. مثل همان آهنگ. دلتنگ می شوم. یک صفحه تاریک کهنه بر جای مانده است. سراغش می روم. و همراه باران، گوش می دهم. به خواب می روم.
دوباره زنده می شوم.
شاعرانه تر از پاییز
شناور در صدای باران،
با بنفشه ها
می رقصم
و گل یخ را
در آغوش می فشرم.
زیباترین زمستان...
۱۳۹۶ دی ۱۶, شنبه
۱۳۹۶ دی ۱۲, سه‌شنبه
۱۳۹۶ دی ۱۱, دوشنبه
پیش از سپیده دم
از امواج سهمگین رودخانه ی خروشان،
سخت عبور می کنیم.
آنسوی آب،
کهکشانی از رویا در انتظار ماست.
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)