به رنگ حقیقت

هربار که از مرگ برمی خیزیم، 

گمان می کنیم که دیگر هرگز

نخواهیم مرد. 

اما واقعیت این است 

هربار که دوباره

مرگ سراغمان بیاید، 

شاید بارآخرمان باشد

که زندگی را بدرود گفته ایم.

می ترسم آخرینش باشد

روزها گذشته است.

از پاییز 

جز اندکی نمانده.

چند پاییز دیگر؟!

وقتی تو در خواب بودی

سپیده دم تاریک، 

باران می بارید، 

و من 

دوباره 

سر بر شانه ی پاییز گذاشتم

و همراهش گریستم. 

سرد است.

سرد. 

شکفته در مرگ

درخت ها

راهشان را گم کرده بودند. 

خیال کردند که از بهار می گذرند. 

بعدا نوشت: 

آدم ها هم مثل درخت ها، گاهی راهشان را گم می کنند. خیال می کنند که در انتهای مسیر، عشق ایستاده است، اما در حقیقت، به فراموشی می رسند.

آنچه گذشت

آدم است دیگر؛ 

خو می کند، 

به هر آنچه هست. 

به رنگ ها، 

به رنج، 

و حتی به فراموشی. 

به عددها...

آه! 

بگذار از عددها 

با تو سخن بگویم. 

عددها، 

یه شدت زنده اند. 

تمام نمی شوند. 

فقط 

عوض می شوند‌‌ 

از گویا 

به گنگ. 

نه می بینم.

نه می شنوم. 

بگذار حس کنم. 

یک پرده سکوت

خیال مغمومِ پاییز

لای سطرها

لای انگشتانم می لغزد.

چطور می توانی

از فصل ها بگریزی؟ 

چیزی شبیه قلبم.

ستاره ها

توی مشتم مچاله شدند.

هر چه گفتم

دست هایت را

جلو بیاور

قبول نکرد.

من ماندم

چند تکه شیشه. 

سپیده دم سرد

از تمام پاییز، 

باران یک مشت رنگ، 

 نصیب من باشد؛ 

می بینی؟ 

باز نصفش را 

به تو می بخشم. 

این فصل بی ثمر

بعد

تو خیال می کنی 

که واژه ها 

همیشه لای انگشتانت 

وول می خورند

واژه ها همانند. 

بی آنکه زمین 

پرخیده باشد. 

فانوس ها

ما از اندوه 

دوباره برخواهیم خواست. 

اینجا 

شب ها 

به روشنی پایبندند. 

جایی میان چشم هایم

دلتنگ بودم، 

به آینه خیره شدم. 

یک خاطره بیشتر

نگران نباش! 

فقط 

به تماشای 

آفتاب رفته بودم.

وقت غروب بود. 

آنروزها

آفتاب

 اینجا 

نزدیک چشم های من

 فرود می آمد. 

حالا 

سمت گونه های تو 

سرخ می شود. 

...

تو را تماشا می کردم. 

آن نیمه شب بارانیِ لخت

باران می بارید. من از جادو نمی ترسیدم. دور بود. دور. زمان، در مشت های من بال بال می زد. گیسوانم را به تو بخشیده بودم. آه هذیان نمی گفتم. پرواز می کردم. قصه ای که شعر بود. ایرها بوی عشق می دادند. قلب وزنه ی سنگینی ست. شعله ها به باران عشق می ورزند. در دشت های بی انتها، نیمه شبان، سرود امید می روید. بیدار شو! باران می بارد. پاییز شعر شده ست.

سال نو

گل یخ بس است، 

تمام پاییز را.

اینگونه باران با ماست.

هر چه هست

بچه گانه است؛ 

من بنویسم، 

تو ب...

نه 

باز هم خودم بخوانم. 

بچه گانه نیست...

بی سواد می شوم.

من می نویسم. 

و هر بار 

هر چه می نویسم، 

می خوانم "تو". 

تا خویش که باشد.

واژه، 

واژه است.

گاهی از دریای درون 

میان چشم ها می خزد

گاهی از صحرای خیال، 

سوز می شود، تب می شود.

واژه، واژه است. 

تا بوده و هست... 

آدمی، 

اسیر خویشتن است.

در اعماق چشم هامان

ما  دو نقطه بودیم. 

دو دور افتاده از دنیا. 

باران می بارید. 

پاییز بود. 

آخرین ماه پاییز. 

زمین دایره شد.

از آغاز

مرا به خواب آب ها  سوق بده.

آب های کهن اساطیری 

حتی به خواب باران 

بیا قطره ای شویم. 

می بینی که دریا 

منتظر ماست.

اما عشق، نفس می کشد

دنیای کوچک 

تاب تپش های 

قلب آدم ها را ندارد.

ویران می شود.