اینسان آشنا

 

  

رقصی چنین میانه ی میدانم آرزوست.

 

 

 

دیر شد. 

تاوان

 اتفاق تازه 

هر بار

ذره ای از عمر آدمی می کاهد.

هر بار 

کوچکتر و کوچکتر 

برای هر قدم

ذره ای از "خویشتن" 

تقدیم "زمان" می شود.

قاعده همین است. 

تقدیس زیستن

باد چنان می وزد

 که گویی 

 حامل خشمی بزرگ است.

  چنانکه گویی 

سر و سرّی با مرگ دارد.

به مرگ فکر نمی کنم.

اما او 

بسیار به فکر ماست. 

 

 

و اینک جریان آرام مرگ

شاید

تنها دارایی ما

نوشته هایمان هستند.

چه کسی باور می کند؟

باید بیشتر خودمان را 

درک کنیم.

نزدیک است تمام شویم. 

تبریز

جرعه جرعه

خاطراتم را نوشیدم

اشک چشمانم را

هرگز به گذشته با نمی گردیم.

زمان ما را می جود.