رود یادها

آن آهنگ ها را دوست می داشتم؛

مرا به اسطوره می رساند.. 

ما هم اسطوره می شویم. 

هزار سال گذشته است.

خاطره است دیگر.

مگر رنگ می بازد؟!

تصویر دلتنگی

نام زیبایت را، 

در قاب خالی 

نوازش می کنم‌ 

چه معصومانه 

نگاه نمی کنی. 

آخر 

به چشم هایت، 

محتاجم. 

مثل ماه بتاب!

گرفته ای، 

مثل ماه 

شاید. 

کاش چشمم 

روشن شود!

دستم را وِل نکن!

قطارها سوت می کشیدند.

من که خوب می دانستم 

هیچکدامشان

به تو نمی رسند. 

اتفاق ها ساده می افتند. 

من در آن همه هیاهو

خودم را گم کردم. 

پروانه ای در تاریکی

به شعر باز می گردم؛ 

ایمان آوردم

به عشق. 

نامش لابلای کاغذ ها خاک می خورَد

دیگر

از ستارگان خسبیده در 

سیاه چاله ها، 

صدایی برنخواهد آمد.  

ما به تاریکی خو گرفته ایم. 

هزار مهتابمان باید. 

و دنیا تشنه است.

انتظار 

جان آدمی را،

می خشکاند.

نمیابد

چنان است 

که آدمی 

مدام سرگردان است، 

به آنچه که خواهد؛ 

و نداند که چیست. 

اینگونه بتاب!

خواب من 

برکه ی مهتاب است؛ 

چراغ چشم هایت‌. 

چراغ کوچک من

شب 

آبستن خاطره است.
هر چه تاریک تر،
فانوس ها روشن ترند. 

اگر ببارد

دلتنگی 

واژه ای است؛ 

پروانه های غزل، 

غمگینند. 

نیلوفرانه 

به زیر باران بیا! 

بیداد

وقتی که گل ها می خشکند، 

ترانه ای به بار نمی آید. 

حتی غزل نام تو. 

از کدام واژه برمی خیزی؟!

شب از نیمه گذشته بود. 

تاریک می نمود. 

اما روشنایی 

از گونه های تاریکی 

فرو می ریخت.

زمستان بود. 

و من

 از لای درز پنجره ها، 

صدای تنهایی را 

می شنیدم. 

به صدا می اندیشیدم. 

بی آنکه پرواز را 

آموخته باشم.

...

آهای!

بگذار جهان را 

رنگ ها فرا بگیرند.

آخر، 

اینهمه خاکستر، 

ما را خواهد کشت.

قدر واژه ها را می دانم

حتی گاهی 

 که از چشم هایت 

 می ترسم 

به واژه پناه می برم. 

واژه هایی چنان کهنه

که به قدمت تاریخ...

گویی قلعه ای دور است. 

خاموش و خالی 

اما 

آنجا آرام می شوم.

قاعده این است

عجیب است 

که قاعده بر جای است.

هر چه دور تر، 

نزدیک تر. 

چه رسم عجیبی است. 

و آدم 

این را نمی داند. 

و گاهی می داند 

و رنج خویش را، 

در چشمانش

پاس می دارد. 

به آه سردی 

و بارانی

آدمی

رنج خویش را 

می ستاید. 

عشق

گنجی است. 

در ویرانه می نشیند. 

همه چیز آنجاست

ما 

تشنه ی سال های دور 

در حسرتِ 

لحظه هایِ عریانِ شرم 

و لذت بی نهایت 

از حضور بی مرزِ عشق 

همانقدر زیبا 

که دست نیافتنی 

که گویی  ستاره ای 

در کهکشانی دور 

سوسو می زند...

آدمی را گریزی نیست.

و عشق، 

از لابلای تاریخ 

و از میانِ 

خشت های هزار ساله

سرک می کشد. 

عشق 

 مدام در کمین است.

سادگی

ما گفتگو می کنیم؛ 

به واژه ای و نگاهی. 

از پشت شیشه های دلتنگی

گریزگاه

براستی 

که اگر شعر نبود، 

آدمی چه می کرد؟!

با آتش فشانی که
در سینه اش دارد. 

هیچ چیز مطلق نیست

زمان مفهوم عجیبی دارد. 

گاهی چند سال، 

فقط  به‌تعدادِ 

انگشت های یک دست، 

عمر آدمی می شود‌. 

راهی ندارد

آدمی، 

کِی  تواند 

که از خویش بگریزد؟!