کنار سکوت

اینچنین بی صورت زیستن، 

به مُردگی می ماند‌. 

برای انسانیتی که مرده است.

به من می گوید 

گریه نکن! 

اما عاقبت 

غم کودکان سوری، 

مرا خواهد کشت. 

زمستان غمگین

زمان سرد بود. 

بنفشه ها می مردند 

خاک می گریست. 

ترانه های سرخ

 از پس این همه فاصله 

خیال 

مرا به او می رساند. 

یادِ رفته

دلش می خواهد، 

ناگهان می بارد.

ریز ریز.

مثل واژه 

واژه ای که نیست. 

به روبرو نگاه کن!

از پشت شیشه، 

راستش را بگو! 

چگونه ام؟ 

آن شیشه ی خیس، 

رد اشک هایی تازه را 

بر دوش خود حمل می کند.  

اینگونه ببار

پنجره ی غمگین، 

به کلاغ های کوچک  

خیره می شود‌. 

باران بازی می کنند. 

چشمانم 

پشت شیشه نشسته اند‌؛ 

سهم آنها هم باران است. 

فرو ریختم

آواز سر دهم 

تو نشنوی

برباد روم. 

از پشت شیشه ها

می گفت: عزیزکم...
گیسوانم شانه می شدند.
...

خیال هم خوب است

خواب می دیدم 

که از 

کوچه پس کوچه های زمستان 

از راه رسیده ای . 

و دستانت 

بوی واژه می دهد.

خواب می دیدم 

که دلتنگی را 

به رودها سپرده ایم. 

که با هم 

به دیدار گل یخ رفته ایم. 

خواب می دیدم. 

آه این سرزمین مرده!

همچون قطره ای  

که به خاک می رسد، 

می خواستم  

که در تو تمام شوم. 

که جوانه بزنم 

که جاودانه شوم. 

هنوز سرگردانم 

لابلای ابرهای بی باران

سرگردانم. 

فراموش نمی کنم

شادی را با تو یافتم. 

اندک بود. 

اما بود. 

شادی واژه ای بود 

که انگشتان تو 

بر خیال من 

نقش می زدند. 

کوتاه بود 

اما بود. 

شادی با تو تمام شد. 

دلم برای دلت تنگ شده است.

به من 

که نمی بینی ام 

مجال بده! 

بگذار کمی قد بکشم‌. 

آخر هنوز جوانه ام‌. 

دل تو خیلی کوچک است.