تاریکی مهربان

دلتنگت می شوم 

و شب 

شروع می شود. 

در گذار از شب

چونان ستارگانِ راه گم کرده 

فرو ریختم. 

از چشم هایم بیرون آمدم. 

و تمام شدم. 

پناه بر پاییز

من بی نام و بی زبان 

به شعر پناه بردم. 

وقتی که درختان سبز نارنج،

حرفی برای گفتن ندارند. 

آن روزِ دور

بر گل های دامنم، 

پروانه ای می نشیند. 

رویای دشت های سرزمین روشنی 

بر بال هایش نقش بسته است. 

می آید

رسیدن فصل ها، 

به تو بستگی دارد. 

من هنوز هم می توانم 

منتطر بمانم. 

آن پاییز را که من می خواهم:  

بادهای شمال غربی  

با مشت هایی پر از باران. 

زمستان را دوست دارم

دلم می خواست 

که عطر این شکوفه ها 

در سرت می پیچید، 

تا می دانستی که اینحا 

زمستان از بهار زیباتر است.

تصویر بهار لیموی چهار فصل- سوم دی ماه یک هزار و سیصد و نود و شش

سال های سپید

پاییز رفته بود؛ 

و چشم هایم، 

در رد سرد برف، 

مدفون می شد. 

و روزها و سال ها

در انتظارِ 

طلوع ستاره ی قطبی 

سپید می شوند. 

سپید می شوند. 

از یاد می رود؟

خواب سپیده دم را می  دیدم. 

خواب عددها را 

که از مدفن خود برخاسته بودند 

و دوباره جلوی چشمانم می رقصیدند. 

دیشب، 

پیش از آنکه به خواب روم، 

انبوهی از شعر را 

در آغوش فشردم. 

بر مدار تو

جهان را ببین 

که به سمت تو 

سرازیر می شود، 

خیال من است 

که در اقیانوس آرام رویایت، 

به اعماق فرو می رود. 

زمستان با من

نام تو را 

آه می کشم؛ 

بخار می شود. 

هوا 

بوی بهار نارنج می دهد. 

به سوی تو

از این بیشتر، 

همسفر باران خواهم بود. 

چه بهتر که دریا تو باشی.

دیگر چه دارم؟!

شب ها را باختم؛ 

به خواب تو. 

هیچ نمی خواهم

خاطره هایم 

بر سنگفرش های کهنه 

بر آفتاب 

بر پاییز 

بر شاخه های عریان زمستان 

بر مشتی برف نو 

بر جاده های فراموش شده 

نقش بسته است.  

چه نامیرا شدم. 

نقطه سر خط

ما دود می شویم، 

در نخ های سیگار. 

خاطره ها 

ستاره می شوند. 

تکرار

باران می بارید. 

تمام خواب من 

خیس بود. 

تو در فرو ریختی 

من در تو محو شدم. 

زمانی برای پرواز

زیر باران سرد پاییز 
خاطره ای گرم 
در دستم رویید. 
من به سنگفرش ها 
بدهکار بودم.

جانان

در دست های تو 

اوج می گیرم؛ 

در چشمانت  

 زاده می شوم. 

با نفس هایت  

می رقصم. 

و با سکوتت 

زندگی را  

بدرود می گویم. 

دوشنبه ی غمگین

از شهر تو عبور می کنم. 
عبور نمی کنم. 
اندکی از من 
اینجا می ماند

آن شب های خیال

اینجا خالی است؛ 
واژه ها حرف ندارند. 
آدم ها رفته اند

تو نگذار

من جاری بودم، 

آرام و صبور، 

مثل باران، 

در رگ هایت. 

مگر 

این قصه 

تمام می شود؟!

اینسان زیستن

من نو شدم، 

اما ریشه هایم 

ریشه هایم 

از خیال کهنه ات  

می نوشند. 

فصل ما

باران می بارید. 

مست بودم. 

دستانت  

چقدر گرم بودند  

زمستان خوب است. 

فصل نبرد

زمستان از راه رسیده بود. 

سرما سوت می کشید 

رودها از سرما مرده بودند. 

حتی آبشارها هم 

حرفی برای گفتن نداشتند. 

برف می بارید. 

بی وقفه 

مدام.

سرما شعر می‌نوشت. 

این 

مشق تازه ی 

پرنده ی کوچک جنگل بود. 

در این تاریخ مرده

بگو 

که به جای زندگی کردن، 

شعر نوشته ایم 

وبه جای خوابیدن، 

با ماه رقصیده ایم. 

شب را همچون 

 دشت های مقدس 

زیر پا گذاشته ایم  

ما دریا شده ایم. 

پایان نداریم. 

دلتنگی بوی باران می دهد

تو از غروب فرود می آیی 

آنجا را بوی نم و خاک 

فرا گرفته است. 

من دوباره 

آویزان می شوم از عددها. 

خیالت را 

در آغوش می فشرم 

و می میرم. 

کابوس دنیا این است

خسته می شویم، 

بال هایمان 

از حرکت می ایستد. 

سقوط می کنیم. 

از خواب برمی خیزیم. 

وقتی زمین آه می کشید...

ناله ی پرنده ی کوچک، 
از لابلای سیم های قفس 
به بیرون نشت می کرد 
از شب چکه چکه 
فرو می ریخت؛ 
و رد لزج خود را 
روی تاریکی 
 باقی می گذاشت.
بیچاره تر ماهی ها، 
 که صدای فریادشان را 
هیچکس نشنید. 

دنیا اینگونه خاکستر می شود

مراقبم 

که آتش به بیرون هجوم نیاورد. 

هیچ آدمی را نشنیده ام 

که از آتشفشان خود 

جان سالم به درد برد. 

لحظه های سپید

بدتر از تنهایی، 
پذیرش تنهایی است. 
خو گرفتن 
به خالی ترین لحظه ها.

چگونه ای؟

از کنج تاریک فصل های خیس، 

به تو نگاه می کنم. 

به خواب می روم 

که کبوترها به خوابم بیایند. 

باغ سبز ترانه ها

ساده می شویم، 

زیر باران بی وقفه. 

عریان تر از درخت بی برگ 

در مسیر بادهای شمال غربی.

پاییز شده ایم؛ 

پس از این همه اشک 

که خیال هایمان را 

درنوردیده است. 

بیا به دیدار بنفشه ها برویم. 

فصل هاست 

که انتظار ما را می کشند. 

حالِ هوا خوب است

حالِ این هوا هیچ خوب نیست. 

بیچاره می خواهد ببارد. 

اما نمی تواند. 

مثل آدمی که 

سیل توی دلش گلوله شده. 

و بیرون نمی آید. 

راه چشم ها را پیدا نمی کند. 

---

حالِ هوا بدجور خوب است. 

می بارد. 

می بارد. 

یک عمر نباریدن را می بارد. 

نبوده ای

کاش امروز را 
به یاد نمی اوردم. 
کاش امروز را 
تو به یاد می آوردی. 
کاش امروز نبود.

نوازش قلم

پیش از انکه به خواب روم، 

جانکم! 

از شراب اندوه تو می نوشم. 

و تو هیچ نمی دانی. 

ما 

در مستی خویش، 

عشق را می میریم.

گلی در دستم

ساعت ها 
ساعت های دیواری 
هما جا را فرا گرفته بودند. 
زمان فریاد می‌زد 
وقت تمام است.

جادوی بزرگ

بگذار سپیده دم 
بوی لبخند تو را بدهد. 
رستاخیز به پا می کند.

جوانه شو!

در خیال عمیق 
یاد دور دست تو را 
کاشته ام. 
پیش از زمستان
حتما می شکفد.

تو می دانستی

نگاهم می کنی
زیبا می شوم. 

معنی آغاز

دستانم 

بوی سیب نمی دهند. 

شکوفه کن دوباره! 

عدم را از یاد ببر!

بیا و خودت را  

به این آهنگ بسپار. 

آهنگی که  هرگز  

هیچکس نشنیده است. 

آنگاه هستی 

دوباره آغاز خواهد شد. 

دیرنده دوست

خیال می کنم 

تنها خیال می کنم 

که سپیده دمیده است. 

در درخشش برگ های زیتون 

و نسیمی که از سوی شمال می وزد.

وقتی از تو در توی خواب های خالی از راه می رسی.

برای روزهای دلتنگی

روشنایی سقوط می کرد 
و من 
به تاریکی می پیوستم. 
گوش کن! 
من آفتاب نمی خواهم. 
همان گلوله ی ابر باش 
که بادهای شمال غربی 
آورده اندش. 
و خیال باریدن دارد.

مثل دانه هایی که جوانه می شوند.

حتی پیش می آید، 

که قلبم از حرکت بایستد. 

نه اینکه امیدی به عددها 

یا نقطه های قرمز داشته باشم. 

نه

آنها دیگر

همه شان مرده اند. 

حالا  

به رنگ آمدنت دل بسته ام. 

پشت شیشه ی باران خورده

همه ی خیالاتم را 

در بقچه کوچک بته جقه 

پیچیده ام 

که پیش از آمدن زمستان 

به دست تو بدهم. 

گرم است. 

زمستان را 

دوست خواهی داشت. 

و این شبهای سنگی

توی باغچه 

به گنجشگ ها دانه می دادم. 

از پشت شیشه نگاهم می کرد. 

می خواستم لبخندش را ببوسم. 

به طرف او دویدم.

دور می شد. 

اصلا او اینجا نبود. 

محوِ محو. 

چشم هایم را باز می کنم. 

خواب می دیدم. 

می ترسم دیر شود

و من هر روز، 

منتظرم، 

تا ساقه های تُرد خاطره، 

پاییز سرخ دستانت را 

پیش از آمدن زمستان 

دوباره به ارمغان بیاورند. 

تسلیت به هموطنانم

به باغِ خیال من

راهت را گم کن! 

تا پاییز بدمد. 

برای قاصدکی که پاییز را گم کرده است

برگ ها هنوز سبزند. 

و باران ذره ذره می بارد. 

هنوز تا آمدن گل یخ 

روزهای بسیار مانده است. 

هنوز به پاییز امیدوارم. 

روزها، منتظرند.

نگاه کن 

که چگونه 

نظم فصل ها را بر هم زده ای. 

در نیمه شب های خالی

خوب است 

که هنوز می شود 

به صفحه های کهنه 

پناه برد. 

هر چند تاریک و غم آلود. 

اما واژه ها هنوز 

افسونگرانه می رقصند. 

و چند فنجان قهوه ی صبح

!حرف نمی زد آخر 

.انگار شعر می نوشت 

اصلا خوشش می آمد 

که جای فعل و فاعل را 

.عوض کند

ناگهان چقدر زنده بود؛

ناگهان با چه وضوحی 

.می درخشیدم 

خودم را 

درآغوش یک آهنگ قدیمی 

.انداختم 

.و بی بهانه گریستم 

.همین قدر کافی بود

غروب یک روز پاییزی

باران می بارید.  

آنقدر که شیروانی ها 

پر از همهمه بودند.  

آنقدر که برگ ها 

شعر می خواندند 

و می رقصیدند.  

و هنوز باران می بارد. 

همانطور که من دوست دارم. 

که چاله های کوچک آب 

توی کوچه های خلوت پاییز 

کفش هایم را در آغوش بگیرند. 

باران می‌بارد. 

و بنفشه ها  

دوباره عروسی می کنند. 

نمی دانم چقدر دیگر 

باید منتظر آمدن گل یخ بمانم. 

شاید کمی دیرتر. 

دروغ نمی گویم.

هر چه هم باران بارید 

باز هم دلتنگ بودم. 

آدم ها

توی خاطراتشان گم می شوند. 

باید می‌گفتی

یک لقمه واژه بود 

که آنهم 

از گلوی چشم هایم  

پایین نرفت‌

تمام نشد

تمام شب را 
به دردی عمیق و جانکاه گذراندم. 
تا رنج کهنه ی تاریک را بزایم. 
همانجا ته دلم مانده است. 
جا خوش کرده است. 
روزی 
مرا از هم می پاشد 
و بیرون می آید

کاش می توانستم بخوابم

شب تمامی نداشت. 

نباید تمام می شد. 

نمی خواستم که تمام شود. 

و من غرق غرق هذیان بودم. 

می دانستم که ماه مرده است. 

می دانستم که باران 

راهش را گم کرده است‌. 

و من 

من منتظر سپیده دم نبودم. 

آه که اگر شب می گذشت...

گذشته بود. 

کذشته بود 

و من فقط 

بیهوده چشم هایم را بسته بودم. 

و خیال می کردم که تاریک است. 

زمان در مدار دلتنگی

دلتنگی 

آهنگی است. 

صدایی است. 

عطری است که هرگز به مشام نرسیده. 

طعمی است که حسرت چشیدنش بر دل می ماند. 

دلتنگی همان خاطره ای است که هرگز ساخته نخواهد شد‌. 

سپیده دمِ دلتنگی

!مرا به تماشای رنگ ها ببر

چشمانم 

پر است از 

 آسمان های خاکستریِ خشکیده. 

قلب تو اما 

.با باران و آفتاب رابطه دارد 

امسالِ بی قراری

پاییز شدی و نیامدی؛ 

این قرار تو بود. 

من نمی دانستم

  

در ما 

فصل های بی باران 

جان می دهند. 

در ما، 

تاریخی برای 

ثبت رُستن دوباره 

به ثبت نخواهد رسید. 

ما بر جای ایستاده ایم

دلتنگی 

حریف ثانیه هاست. 

می بلعد و می‌گذرد.  

این، من نیستم...

به دیدار مهتاب رفته بودم. 

دایره ی صورت تو بود انگار! 

داشتی نگاهش می کردی؟ 

فصل بی ما

سلام گنجشک کوچولوی باغ خاکستری! 
اینجا ترانه ها دچار باران شده اند

و زمان باز نمی گردد

باور می کنی یا نه، 

آخر این درد مرا می کُشد، 

درد خاطراتی که از آنِ من نشد. 

اندکی دیگر

عصیان زده است 

تاریکی ؛

سکوتی  در گلویش 

ماسیده 

که همرنگ فریاد است.

نیمه ی آبان

باران آمد. 

یعنی پس از چند روز انتظار، سرانجام از راه رسید. به باغ می روم. هوا بوی گِل خیس می دهد. و بوی برگ های باران خورده ی نارنج. و کمی بوی دود سیگار مردانی که توی باغ، از هوا را مهمان دود خود می کنند. راستش اصلا شبیه پاییز نیست. صبح گله می کردم که آخر رسم پاییز این نبود. بیشتر شبیه اواخر بهار است. فصل ها دیگر خودشان را گم کرده اند. و من فکر می‌کنم، امسال پاییز از راه نرسیده، خواهد رفت. 

پاییز غمگین تر از هر سال. 

پس از این همه انتظار، نیامد. واقعا نیامد.

می خواستم نیامدنش را باور نکنم. باید باور کنم حالا؟!

کاش امسال،  زمستان خودش باشد. 

من هم خاطره ساخته ام

آدم، 

دلتنگ می شود. 

دلش تنگ می شود. 

بعد به این فکر می افتد 

که برود

 برای خودش  

خاطره درست کند

آدم است دیگر

ار سنگفرش کف خیابان هم 

برای خودش خاطره می سازد. 

خاطراتی که

 از آن خیالات خودش باشد. 

سرزمین بی فانوس

نیمه ی روشن ماه 

او بود. 

وقتی خودم را 

پیدا نمی کردم. 

سفر باید کرد

سرزمین هایی هم هستند 
که کلاِغ هایشان 
به اندازه ی کبوترها عزیزند. 
به جهانِ برابر می اندیشم

در دوردست

سپیده دم، واژه بود 
که از باختر چشمان آسمان 
بر سنگفرش خاطرات کهنه می ریخت.

به خود مگیر

بونسای کوچک، 

به خزان دل سپرد. 

بی آنکه پاییز را 

دیده باشد. 

او مرده است. 

می گذرد

او 

به روزهای کوتاه مانده می اندیشید. 

و من 

اسیر سالهایی بدون تعلق بودم. 

سالهای سپید. 

روزهای بی باران

این نارنجزاران خسته، 

درحسرت پاییز، 

به رنگ ها دل سپرده اند. 

داستان ستاره ها

شعری از دستان شب 
فرو چکید. 
من لاله زار شدم

اول خزان

آن باغ محزون، 

دل کوچکی است 

که تنها امیدش 

پاییز است. 

ویران شدم

از آن راه سپید عبور خواهم کرد. 
که حتی تو هم پیش از اینها، 
نمی شناختی اش. 
تا به سرزمینی برسم، 
که تا ابد از آن من باشد

اگر می بارید...

چگونه می توان 
باران و دلتنگی را 
از هم جدا دانست؟ 
چنان در هم تنیده اند، 
که گویی عشقی در دل.

دلتنگی

دلم برای باران تنگ شده است. 
دلم از او می گیرد 
که وقتی می آید، 
حتی پهنه ی یک عصر دلتنگ را هم 
خیس نمی کند. 
ففط می آید که آمده باشد. 
یا شاید
من زیادی منتظرش می مانم. 
و همیشه
زود دلم برایش تنگ می شود. 
کاش بیاید.

زمانی برای فراموشی

بادبادک،  

به دوردست ها رفت. 

همراه طوفان 

که بی رحمانه او را با خود برد. 

درخت ها 

همه شان 

سر راه بادبادک مرده بودند. 

همین یک نقطه

من چه می توانم باشم:

یک مشت دل 

آمیخته با اندکی دیوانگی

از گلوی نِی

دلتنگی را چاره نیست؛ 

وقتی خاطره ها هم از خیال می گریزند. 

غربت آخرین پناه است در هجوم سکوت. 

روزگار غریب

یک صندوق پستی کوچک ساختم، 

یک نامه ی کوتاه چند خطی نوشتم. 

و برای خودم فرستادم. 

قلب دوزخ

آتش خاموش، 

خودِ درد است. 

شعله که سر نمی کشد، 

!هوای افروختن به چه کار آید؟

مرگی چنین

حال و روزم 

به بونسای خسته ای می ماند 

که برگ هایش 

دانه دانه زرد می شوند و می افتند 

اما کسی مردنش را باور ندارد. 

ناکجای رویاها

در دامن خیال، 

هزاران سرزمین افسانه ای 

چونان اسبان وحشی رمیده، 

می تازند و شیهه می کشند. 

در ما هزار یاغی آواز می خوانند. 

راهزنی می کنند 

و غارت می شویم. 

در ما هیاهویی است. 

ما می مانیم وته مانده ی خیالمان. 

زمان بی کرانه

باران می بارید، 

باران می بارد، 

و خواهد بارید. 

حتی اگر تا فردا، 

همین کافی است 

که من در عطر خاک خیس، 

علف های ذوق زده 

و گلوله های سبز نارنج، 

باز هم به خواب بروم. 

نیمه شب مست

باران آمد 

که پاییز را معنا کند. 

با صدایی به رنگ شیدایی 

جایی که نبودیم

زمان زیادی گذشته است. 

انگار قرن ها 

شاید هم هزار سال. 

روزها سرجایشان بازنمی گردند.  

می دانی؟! 

ما آدم هستیم.  

ما هم مثل زمان،  

سرجایمان برنمی گردیم.  

گسست

پایان دنیا 

همین است 

که آدمی را 

خاکی 

برای ریشه دواندن 

نباشد. 

تلخ تر از غربت

باید

در پیچ و خمِ 

آن خاطره ی مه گرفته، 

 گم می شدیم. 

آنگاه دیگر مجبور نبودیم 

که در شهر سیمانی، 

از دود و آهن، 

رویا بسازیم. 

جای کوچکی در دل

این بدان معناست 

که آدمی 

بی شمار دردها را 

پشت سر خواهد می گذارد  

اما عشق 

همچنان 

بر جای باقی خواهد ماند. 

در اعماق پاییز

زبان برگ ها

چنان فصاحتی دارد 

که انگار 

زمان دارد  با زمین مشاعره می کند 

چشم هات

تو مهتاب بودی؛ 

هر چه نباشد و هر که نداند، 

هزار بار از آن چشمه ی نور نوشیده بودم. 

مِهر

پا به پای واژه ها 

باید در خویشتن شکست. 

و پیش روی آینه، 

به آب های اساطیری جهان پیوست. 

مبادا 

شاخه گلی 

در خیالی نازک ،  بِپَژمُرَد. 

پاره های اندوه

و عشق 

و عشق سرخی معصومانه ی خشمی بود 

که از شیب شبانه ی تکلم سرازیر شد 

و در دشت  آرام سپیده دم 

هم آغوش باران شد.  

اگر باران ببارد، دوباره کودک می شوم

کودکی 

چکامه ای بود. 

فقط چکمه های گِِلی ام 

وقتی که باران می بارید، 

خوب می توانست بخوانَدَش.