مقدمه

سواد آسمان قد نمی دهد 

به فصلی که برگ ها  

خوب مشق می نویسند.

سرم پر است از 

حرف و واژه و جمله . 

و پاهایم بی تاب رفتن است.

چه پاییز عجیبی ست. 

رویای آدمی

باشد که واژه های رنگ باخته

دل به پاییز بدهند.

اینک در سکوتی عمیق

و خالی از‌ درد

خالی از لذت

به زمان تن می دهم.

شاید که روزهای سرد

بیدارم کند از مردگی.

کاش این پاییز از آن ما باشد.