باید بخوابمَ!

لالایی نشنیده ام که بخوانی 

اما راستش 

حتی چشم هایت کافی است. 

چقدر خسته ام!

حتی من هم

سال ها گذشته است؛ 

و هیچکس نیست 

که پاییز را 

به یادِ او بیاورد. 

تاراج

دلتنگی خوشایند،
باید حس عجیب و غریبی باشد.
فقط دیوانگان می دانند که چیست.

مرا رویایی نیست

خیال خام حادثه 

در انتهای شب است. 

تا سحر چگونه برآید؟!

دیگر مرده اند.

اصلا به فرض 

که تو پاییز شوی 

و مثل باران 

از راه برسی؛ 

با گل های به خاک افتاده 

چه خواهی کرد؟! 

حرفی برای گفتن نیست

لالایی را هم دیگر نمی خوانم. 

از این همه حرف و آواز تکراری، 

دیگر وحی نازل نمی شود. 

غزل هایی که 

وسعت چشمان تو را 

نمی شناسند، 

شعر نیستند، 

چهارپاره اند. 

و تو می دانی

خواب ها 

شبیه زندگی اند. 

هر چند پررنگ

اما کوتاه 

شاید 

از خواب هایم هم 

بگریزم. 

یا شاید 

شبی در خوابم بمانم 

آنجا که دیگر از آن من است. 

پس از سال های سپید

سپس 

آموختم 

که پس از هر بار

 دیدنت در خواب 

تلخ تر سکوت کنم.

...

این‌فقط یک خواب است.

نوبت من است

اینجا بی مقدمه پاییز شده است. 

پنجره باز مانده 

و دانه های باران 

با سماجتی باورنکردنی

خودشان‌را به درون اتاق پرت می کنند. 

تابستان تمام شده است.

انجیرهای نارس 

دیگر فرصتی برای رسیدن ندارند. 

تابستان، به پاییز دل باخته است. 

رنج بشر

سپس

دیگر هیچ چیز پیدا نمی شود، 

که قلبمان را آکنده از شادی کند. 

دیگر هیچ رویایی، 

به بیکرانه ها پروازمان نخواهد داد. 

جز خنده های از ته دلِ یک کودک. 

آدمی، 

در اعماق قلبش تنهاست. 

هر چه بیشتر صعود کند،

تنها تر می شود. 

این تاریخ سیاه

دور رنج هایت بگردم! 

زخم هایت را می بوسم.

ما را ببخش 

که بی درد 

پرپر شدنت را 

به تماشا نشسته ایم.

یک آسمان دل

حرف هایم 

لای ابرها گیرکرده اند. 

باید باران ببارد.

این شب بی انتها

اشک 

بر صورت شیشه 

یخ می زند. 

آه! 

سرد است. 

به مرگ می ماند

آخر این آواز، 

چه بیهوده تلاش می کند، 

که بر دلت بنشیند؛ 

وقتی دهانم پر از زخم است. 

پشت شیشه ی سرد

خسته شدم! 

مثل زمینی که 

هر چه می چرخد، 

به آسمان نمی رسد.

به دیدار باران بیا!

بادهای شمال غربی 

از نفس افتاده اند. 

اما سرانجام

باران 

آواز تازه ای سرداد. 

زمانی برای گریستن

چه شد 

که شب،
ما را بلعید؟
ما
کجای قصه
ایستاده بودیم؟

خیال خوب است.

زیر آن درخت کهنه ی سرو 

روی نیمکت کهنه ی چوبی 

کنار جویبار غمگین 

نشسته بود 

...

که دلتنگی ام بمیرد.

پاییز در میانه ی تابستان

گفته بودم که پاییز می شود...

حواسم نبود که دیر شده است. زمان از دستم رفته بود. آرام زیر باران راه می‌رفتم... بهر حال به موقع نمی رسیدم. 

  زیادی  بی سر و صدا بود. سرم را بلند کردم،  توی چشم های آسمان خیره شدم‌ و گفتم " یا بذار آفتاب در بیاد یا درست و حسابی ببار. 

چند دقیقه بعد موهایم که دزدکی از زیر مقنعه بیرون آمده بود،.خیس شده بود.

حتی برای چند دقیقه هم کافی بود‌. 

باز هم برقص!

نگاه می‌کنی؛ 

واژه ها جان می‌گیرند.

پاییز نزدیک است

شبیه باران می شوی؛ 

وقتی که می آیی، 

و گاه که نمی آیی، 

چشم های زمین و من 

منتظر حادثه اند. 

باید آوازی بخوانم

سپیده دم کجا ماند، 

که رنگ خاطره ات را، 

بر سنگفرش باغ 

نیفشاند. 

مگر نمی بینی، 

هنوز هم 

فصل ها چشم براهند. 

ما که بر خاکیم

باران می آید، 

خواب نمی آید. 

طوفان در راه است.

چه کسی 

از طوفان ها می ترسد؟!

پشت واژه ها

ناگهان کودکی بودم.

آنقدر کوچک 

که بی خیال 

شادمانه جیغ می کشیدم

و از سرو کول دنیا 

بالا می رفتم.

و با سرو صدای بسیار 

پرسیدم 

"آخه کجا قایم شدی"

...

پیدایت نمی کنم.