تاریخ سفید

مرگ 

از لای درزهای پنجره 

به عشق نگاه می کند. 

پوست سیاه شب، 

پر از جراحت است. 

جنگلی مغموم 

از آینه های شکسته. 

با واژه هایی که 

بر تاریکی نقش بسته اند. 

خشکیده، 

مرده. 

اینسان مرگ نفس می کشد. 

آن شب وحشی

زمین کوچک 

منتظر واژه است 

و اینگونه

کهکشانی زاده نمی شود 

کهکشان راه تو تاریک است  

در من  اما 

ستاره ها گُر می گیرند 

خاکستر می شوم 

خاکستر سرد...

چه خوب چرخ می خورم. 

نسیمِ اندکی کافی است 

که بر بادم دهد. 

باد هجوم می آورد. 

بلندای زمین  می کوبد،

می کوبد بر سرم، 

می‌کوبد روی سینه ام 

خودم را بالا می آورم. 

قلبم لِه می شود. 

بی دلی این است؟ 

دامنِ دشت 

از سکوتِ من لبریز می شود. 

آنسان که دست هایم 

از رنگ تو خالی...

مرگ هجوم می آورد. 

مرگ دلبرانه آواز می خواند. 

من بیدارم. 

خوابم نمی بَرَد  

که لحظه ای 

در اقیانوس بیدار شوم. 

خوابم نمی برد 

که اثیر چشمانت 

مرا از مرگ بکَنَد.
خواب می دیدم که 

که در آغوش مرگ بیدار شده ام. 

و سَرَم، 

اقیانوس دردهای جهان شده است. 

تاریکی گرسنه بود؛ 

گرسنه ی چشم هایم 

چراغانی خیالت بود 

آه! بلعیدش. 

دیگر نمی بینم...

هر آنچه یاد بود، 

باید خوایم  ببرد. 

سَرم  

اقیانوس دردهای جهان است 

مرگ هم زوزه می کشد. 

کوه 

قدم های مرا 

 از خاطر خواهد برد‌. 
کوه 
قدم هایم را بلعیده است 

باید خوابم ببرد. 
می خواهم سقوط کنم.

دور دست های خالی

سکوت مرگبار آینه ها 

صدای شکستن می دهد. 

اصلا بگذار باران ببارد. 

جدال با قلم

دیگر از واژه ها می‌ترسم. 

انگشت هایم‌ 

حریفشان نمی‌شوند؛ 

آتش  به اختیار شده اند. 

عبور از مستی

تلوتلو خوران 

در سرم راه می رود

خیالت؛

زمین می خورد،

دردش می گیرد، 

بال بال می زند 

به جایی نمی رسد 

خامِ بیچاره! 

پژواک

چشم هایم 

گندم زار شده است.

خوشه خوشه 

عطرِ سبزِ تماشا 

موج می‌زند. 

حادثه

پشت پلک های چشمانی آرام، 

می تواند طوفانی نشسته باشد. 

سخن با آب

باران خانم جان! 

قربان قدمت شوم! 

این همه حرف داشتی، 

 این همه روز سکوت چرا؟!

نمی دانستی مگر؟!

زمین دلش شکسته است. 

گفتگو

نَشت می کنم 

از لابلای مُشت هایم 

بند بند 

روی کاغد 

چکه می کنم 

دریا سبز می شود. 

آه! 

انگشت هایم. 

زیر سایه ی ابرها

باران خانم 

افتادن را از یاد برده است. 

از بس بالا نشسته است. 

نقطه

جغرافیای فاصله 

در پهنه ی دست هامان 

به تاریخ گره می خورد. 

ذهن زیبا جاودان می ماند

سکوتِ آب

می‌تواند خشکی باشد و فریادِ عطش؛

سکوتِ گندم

می‌تواند گرسنگی باشد و غریوِ پیروزمندِ قحط؛

همچنان که سکوتِ آفتاب

                              ظلمات است ــ

اما سکوتِ آدمی فقدانِ جهان و خداست:

غریو را

تصویر کن!

عصرِ مرا

در منحنی‌ تازیانه به نیش‌خطِ رنج؛

همسایه‌ی مرا

بیگانه با امید و خدا؛

و حرمتِ ما را

که به دینار و درم برکشیده‌اند و فروخته.

تمامی‌ِ الفاظِ جهان را در اختیار داشتیم و

آن نگفتیم

           که به کار آید

چرا که تنها یک سخن

                          یک سخن در میانه نبود:

ــ آزادی!

ما نگفتیم

تو تصویرش کن!

شاملوی بزرگ- ۱۴ اسفندِ ۱۳۵۱

بیداد

آفتاب 

ساقه ی نعناع ها را  

می نوشد؛

 برگ برگ آتش، 

زمین را می پوشاند. 

روبروی فانوس ها

بگذار ناقوس ها 

بیداری مان را در هم‌بکوبند 

چه هراس از بلندای تاریکی؟! 

ما تاریک روشنِ امتداد و انتهاییم. 

سپیده دم  ما آغاز خواهد شد. 

در نور مهتاب طلوع می کنیم

همان بهتر 

که در غروب ناپدید شویم. 

وگرنه در ساحل تنها 

زیر سایه ی  

سکوت مرگبار اقیانوس، 

از ما چه خواهد ماند؟ 

جادو

زیر پوست نسیم، 

صدای قاصدک می وزد. 

اینجا هوا 

بوی پاییز می دهد. 

بی آنکه باران 

سرودی خوانده باشد. 

بی آنکه زمین، 

ترانه ای تازه 

زمزمه کزده باشد. 

شهر سنگی

سگِ تنها  

در  آخرین بن بست شهر 

تا سپیده دم 

معصومیتش را زوزه کشید. 

فصل زرد

زمان به پایان رسیده است؛ 

جیرجیرک ها اما 

سرود آغاز می خوانند. 

پروانه شویم

ما باید بازمی گشتیم.  

رسیدن به نقطه ای ناشناخته حتی،   

می توانست پایان مرگ باشد. 

و شاید حتی 

می توانستیم چهره ای داشته باشیم. 

با چشمانی آویخته بر یکدیگر. 

که هر روز در آینه می رویید. 

و تماشا از ما اغاز می شد. 

و دست هامان حتی سخن می گفتند 

از بند بند عشق. 

ما از انگشت هامان سرازیر می شدیم. 

جهان دوباره در ریواس سبز می شد. 

باید باز می گشتیم. 

می شد که در یک نقاشی مکتب هرات 

قد بکشیم 

قد بکشیم تا  آنجا که  

آخرین شکوفه ی گیلاس 

به آسمان دست می ساید. 

آه اصلا 

چطور است که واژه شویم 

حتی نقطه ای 

در پایان جمله ای 

در قطعه شعری از مانی 

وقتی روشنی پیروز می شود. 

باید از پیچ عدم عبور کنیم.

اگر بازگردیم. 

خالیِ روبرو

منِ بی صورت، 

آخر چشمی ندارم، 

که به آینه بیاویزم، 

تا به تماشای تو بنشیند. 

سواد

نوشتن 

محصول نگاه تو بود. 

وگرنه  

من خواندن و نوشتن

 نمی دانستم. 

سرزمین فراموش شده

اما  

گنجشک های کوچک 

رودها را تشنه بودند؛ 

کسی نمی دانست  

که مرگشان را 

بال بال می زنند. 

پرواز

ماه زیبای مغرور 

از قفس چوبی  

به آسمان پرواز کرده بود. 

اکنون

هوا طعم رهایی می دهد. 

درست مثل همان روز

هجده سال گذشت. 

اما خیالش حتی 

مثل روز اول درد دارد. 

هزار سال هم بگذرد، 

باز همان است. 

تیر ماه تیر می بارد. 

بیستم تیرماه یکهزار و سیصد و نود و شش 

چشم هایم خالی است

خواب لبخند تو را می دیدم. 

دلتنگی من 

در کنج زیبایش 

دست و پا می زد.‌

نمی خوانی

چشمانم خشکید. 

نَگِریستم. 

نِگَریستم که مغرب چشمانت، 

آیا بارانی 

نگاهم را تر می کند؟

تن رنجور عشق

زلزله ای رخ می دهد 

و دنیا را زیرو رو می کند. 

خطر یک واژه  

از انرژی اتمی بیشتر است.   

سپیده دمِ درد

از پنجره ای   

 با شیشه های شکسته، 

نسیم  

با تن زخمی خواهد وزید. 

بر محور عصیان

جهان 

مدام می میرد 

و دوباره زاده می شود 

تنهای تنها 

بی آنکه خدایی باشد 

تا دستش را بگیرد. 

ارتباط

باران اما 

شبیه دردی بود 

که از گلوی آسمان 

به چشم هایش رسیده بود. 

در این دنیای سنگی

گر آسمان 

هر روز به درخت بگوید 

که به خاطراو  

روی سر زمین ایستاده است، 

بی گمان 

درخت دلش را  به او تقدیم می کند. 

هوا

بزرگ باش 

به قدر تمام خالی آغوشم 

ساده پر نمی شود

دستاویز

واژه ای پیدا می کنیم

خویشتن را فریاد می زنیم. 

بگو بادهای شمال غربی بوزند

من 

 ازمشرق دست تو 

 آغاز شده ام. 

 دست مست برهنه ی تبدار.

 مغربِ باران خورده ی چشمانت را 

پاییز می شوم.  

تصنیف

همین مانده بود
که در زبانه های آتش،
فواره شوم،
دستانم‌را به آسمان بسایم.‌
همین مانده است
که در آغوش تو،
جاری شوم.
همسفر  رگ هایت.
بی آنکه به پایان برسم. 

بی سبب

دریچه ها 

پلک می زنند در چشم هایم. 

پرواز، آخرین دیوانگی است. 

اینجا در تاریکی

خواب می دیدم که خوابم برده است.

و تو دوباره بازگشتی. 

درست همانجایی که  

حجم وسیعی از خلاء 

شب هایم را احاطه کرده بود. 

خوابم از تو پر شد.