انگار خواب دشمن من است. به سختی به حضورش تن می دهم. منظورم شب هاست. از وقتی یادم می آید همینطور بودم. از نوجوانی. شاید بعدها با این لذت زندگی بشری آشتی کنم. مثلا پنج سال دیگر. هیچ معلوم نیست عمرم به ده سال دیگر قد بدهد. چه اهمیتی دارد؟! اینور دنیا یا آنور دنیا... همه اش مثل خواب و خیال است. خواب یک رنج عمیق و بی پایان. شبیه جاده ای که به هیچ کجا نمی رسد. انگار این ساده ترین مجازات بشر است. بی وقفه حرکت کند. جای اعتراض نیست.
بوی قرمه سبزی همه جا را گرفته. همیشه اینجور غذاها را یک شب می گذارم روی آتش بماند. خودم هم بوی قرمه سبزی می گیرم. مثل زن های قدیمی. البته عطر قرمه سبزی هم واسه خودش خداست.
در حالیکه کاپوچینو را توی لیوان آماذه می کنم، به محتویات دیگ هم نگاهی می اندازم: ازاین سبک زندگی خوشم می آید.
اوه! چیزی هست که من بتوانم با کمی اشتیاق از آن حرف بزنم. آخر، بیشتر وقت ها آدم ها نمی دانند با خودشان چند چند هستند. آدم ها اسیر روح در تلاطم خویشند. اندکی در هیجان هایشان دست و پا می زنند و دوباره همه چیز فروکش می کند. و این بازی مدام تکرار می شود.
بله! بازی! بیشتر این دنیا شبیه بازی است. شبیه همان بازی های کامپوتری که آدم ها خودشان درست می کنند. انگار زندگی بشر شبیه سازی شده بر اساس همین بازی هاست. همین بشری که برای وجود خود ذره ای دل نمی سوزاند.
نمی دانم چه چیزی آدمی را در مسیری بی پایان حرکت می دهد. بدون توقف، بدون رضایت. مدام به روزی بهتر می اندیشد. خب، راهش این است؟ یا می شود قانع بود به داشته ای هر چند اندک؟ یا باید همچنان دوید؟ چه چیزی انسان را در جای خود نگاه می دارد؟ من تصور می کنم که این ذات آدمی است. در هر نقطه ای که باشد، به تغییر می اندیشد. اما در مرحله ی بعدی، با اندوه به پشت سرش نگاه می کند و افسوس روز قبل را می خورد. بله گمان می کنم این خاصیت بشر است.این بشر تنها انگار خودش هم نمی داند از جان خودش چه می خواهد. همین بشر است که مدام برای خود رنجی خلق می کند. این ذات بشر است.
آدمی رنج هایش را دوست می دارد چون به آنها خو گرفته است.
می گویند بی خوابی عواقب بدی دارد.
نمی دانم پس از این همه سال، باید سبک زندگی ام را عوض کنم یا ...
می شود از این نوع رنج هم لذت برد.
بوی قرمه سبزی همه جا را گرفته است. فردا هم روزی دیگر است.
