من هم خاطره ساخته ام

آدم، 

دلتنگ می شود. 

دلش تنگ می شود. 

بعد به این فکر می افتد 

که برود

 برای خودش  

خاطره درست کند

آدم است دیگر

ار سنگفرش کف خیابان هم 

برای خودش خاطره می سازد. 

خاطراتی که

 از آن خیالات خودش باشد. 

سرزمین بی فانوس

نیمه ی روشن ماه 

او بود. 

وقتی خودم را 

پیدا نمی کردم. 

سفر باید کرد

سرزمین هایی هم هستند 
که کلاِغ هایشان 
به اندازه ی کبوترها عزیزند. 
به جهانِ برابر می اندیشم

در دوردست

سپیده دم، واژه بود 
که از باختر چشمان آسمان 
بر سنگفرش خاطرات کهنه می ریخت.

به خود مگیر

بونسای کوچک، 

به خزان دل سپرد. 

بی آنکه پاییز را 

دیده باشد. 

او مرده است. 

می گذرد

او 

به روزهای کوتاه مانده می اندیشید. 

و من 

اسیر سالهایی بدون تعلق بودم. 

سالهای سپید. 

روزهای بی باران

این نارنجزاران خسته، 

درحسرت پاییز، 

به رنگ ها دل سپرده اند. 

داستان ستاره ها

شعری از دستان شب 
فرو چکید. 
من لاله زار شدم

اول خزان

آن باغ محزون، 

دل کوچکی است 

که تنها امیدش 

پاییز است. 

ویران شدم

از آن راه سپید عبور خواهم کرد. 
که حتی تو هم پیش از اینها، 
نمی شناختی اش. 
تا به سرزمینی برسم، 
که تا ابد از آن من باشد

اگر می بارید...

چگونه می توان 
باران و دلتنگی را 
از هم جدا دانست؟ 
چنان در هم تنیده اند، 
که گویی عشقی در دل.

دلتنگی

دلم برای باران تنگ شده است. 
دلم از او می گیرد 
که وقتی می آید، 
حتی پهنه ی یک عصر دلتنگ را هم 
خیس نمی کند. 
ففط می آید که آمده باشد. 
یا شاید
من زیادی منتظرش می مانم. 
و همیشه
زود دلم برایش تنگ می شود. 
کاش بیاید.

زمانی برای فراموشی

بادبادک،  

به دوردست ها رفت. 

همراه طوفان 

که بی رحمانه او را با خود برد. 

درخت ها 

همه شان 

سر راه بادبادک مرده بودند. 

همین یک نقطه

من چه می توانم باشم:

یک مشت دل 

آمیخته با اندکی دیوانگی

از گلوی نِی

دلتنگی را چاره نیست؛ 

وقتی خاطره ها هم از خیال می گریزند. 

غربت آخرین پناه است در هجوم سکوت. 

روزگار غریب

یک صندوق پستی کوچک ساختم، 

یک نامه ی کوتاه چند خطی نوشتم. 

و برای خودم فرستادم. 

قلب دوزخ

آتش خاموش، 

خودِ درد است. 

شعله که سر نمی کشد، 

!هوای افروختن به چه کار آید؟

مرگی چنین

حال و روزم 

به بونسای خسته ای می ماند 

که برگ هایش 

دانه دانه زرد می شوند و می افتند 

اما کسی مردنش را باور ندارد. 

ناکجای رویاها

در دامن خیال، 

هزاران سرزمین افسانه ای 

چونان اسبان وحشی رمیده، 

می تازند و شیهه می کشند. 

در ما هزار یاغی آواز می خوانند. 

راهزنی می کنند 

و غارت می شویم. 

در ما هیاهویی است. 

ما می مانیم وته مانده ی خیالمان. 

زمان بی کرانه

باران می بارید، 

باران می بارد، 

و خواهد بارید. 

حتی اگر تا فردا، 

همین کافی است 

که من در عطر خاک خیس، 

علف های ذوق زده 

و گلوله های سبز نارنج، 

باز هم به خواب بروم. 

نیمه شب مست

باران آمد 

که پاییز را معنا کند. 

با صدایی به رنگ شیدایی 

جایی که نبودیم

زمان زیادی گذشته است. 

انگار قرن ها 

شاید هم هزار سال. 

روزها سرجایشان بازنمی گردند.  

می دانی؟! 

ما آدم هستیم.  

ما هم مثل زمان،  

سرجایمان برنمی گردیم.  

گسست

پایان دنیا 

همین است 

که آدمی را 

خاکی 

برای ریشه دواندن 

نباشد. 

تلخ تر از غربت

باید

در پیچ و خمِ 

آن خاطره ی مه گرفته، 

 گم می شدیم. 

آنگاه دیگر مجبور نبودیم 

که در شهر سیمانی، 

از دود و آهن، 

رویا بسازیم. 

جای کوچکی در دل

این بدان معناست 

که آدمی 

بی شمار دردها را 

پشت سر خواهد می گذارد  

اما عشق 

همچنان 

بر جای باقی خواهد ماند. 

در اعماق پاییز

زبان برگ ها

چنان فصاحتی دارد 

که انگار 

زمان دارد  با زمین مشاعره می کند 

چشم هات

تو مهتاب بودی؛ 

هر چه نباشد و هر که نداند، 

هزار بار از آن چشمه ی نور نوشیده بودم. 

مِهر

پا به پای واژه ها 

باید در خویشتن شکست. 

و پیش روی آینه، 

به آب های اساطیری جهان پیوست. 

مبادا 

شاخه گلی 

در خیالی نازک ،  بِپَژمُرَد. 

پاره های اندوه

و عشق 

و عشق سرخی معصومانه ی خشمی بود 

که از شیب شبانه ی تکلم سرازیر شد 

و در دشت  آرام سپیده دم 

هم آغوش باران شد.  

اگر باران ببارد، دوباره کودک می شوم

کودکی 

چکامه ای بود. 

فقط چکمه های گِِلی ام 

وقتی که باران می بارید، 

خوب می توانست بخوانَدَش. 

حتی یک واژه

به خاک، به گُل، 

به بوی علف های تازه ی سپیده دم، 

شک می کنم. 

می دانم

زمین حادثه ای برای زایش ندارد. 

هست و نیست

پاییز، 

خالی از رنگ، 

بی رنگ از نیامدن، 

!چگونه می تواند پاییز باشد؟

سپاس از باران

باران عزیز 

به خاطر همه ی توجهی که به نوشته ها دارید، صمیمانه ازتون سپاسگزارم. 

شما همیشه من رو با کامنت هاتون، مورد لطف و محبت قرار دادین. 

حق با شماست. 

کسی تا بحال اونقدر توجه نکرده که به من یادآوری کنه، نوشته ها رو بازبینی کنم. 

همیشه با دقت و حوصله می خونید و با شجاعت، اشتباهات رو متذکر می شید. 

به خاطر همه ی اینها ازتون قدردانی می کنم. 

شاد و تندرست باشید. 

با آرزوی  موفقیت. 

خط خطی

بگذار خاطرات در ما راه بروند، 

سوت بزنند و آواز بخوانند. 

من از میان تمام تصویرهایی که 

از جلوی چشمانم عبور می کنند، 

آنهایی  را به ذهن می سپرم، 

که رد پای کسی بر آن نقش نبسته باشد. 

حجم

واژه می میرد 

اگر بار معنا را به دوش کشد.

گفتگو

به صدای باران گوش می دهم. 
امشب چقدر آشناتر است. 
دقت که می‌کنم، می بینم 
دارد با لهجه ی تو حرف می زند

نهایت

ما در خویش فرو می رویم. 

در دنیایی مه آلود. 

و به جستجوی آن "منِ" گمشده، 

جانمان را سلاخی می کنیم. 

از باقیمانده ی مان 

شاید پروانه ای بروید 

با بالهایی زخمی 

که می خواهد آسمان را نقاشی کند. 

گم شده ایم

خیابان ها در ما می دَوَند. 
پاییز از ما عبور می کند. 
بی آنکه حتی ردی از باران 
در ناودان ها نقش بسته باشد. 
پاییز ما را جا گذاشت.