وطن

باغ زیبای من

زنده بمان

تا پیش از مرگ 

در آغوش سروهای آزاده ات

 سرود آزادی سردهم

 

نیمه شب

سرانجام

در یک سفر دور

ماه را به تماشا خواهیم نشست. 

 

دچار زمان و مکان

بر سکوت 

جامه ی شعر پوشانده ایم.

چه بر قامت او خوش می نماید.

ما میراث داران اندوه اساطیریان بوده ایم. 

 

در سوگ خویشتن

اندوه دیگری را 

جرعه جرعه سرمی کشیم

که رنج خویش را

بی محابا

اشک بریزیم. 

روشنفکر

پس از ویرانی آن آبادی 

خونسرد بر صندلی می نشیند

سیگاری آتش می زند

یک صفحه ی آهنگ کلاسیک 

روی گرامافون می گذارد

و به تماشای دستاوردهایش می نشیند‌

 

در این گوشه ی تاریک

همان  نور اندک 

 کافی بود تا ابدیت

همان که از روزنه ی کوچک می تابید.

در پهنه ی این همه سیاهی.   

 ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس

بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفس