درباره : بعد از هزار سال، سرانجام از پیله درآمدم. پروانه ای شده ام با بال های آبی زیبا در دشت جنون. پروازم را زیر باران می بینی؟
در چنبره ی عشق
جان آدمی همچون گلی ست
سرخ و لطیف
گاهی سرخوش و مست
و گاه مغلوب و پژمرده.
ای جان!
چگونه خواهی رست؟!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر