آنجا که مرده ام

دستم باز است،

افسار شرم را 

دور انداخته ام

ببین که چه گستاخانه 

از عشق خواهم نوشت.

آنسان که لاک پشتی

در آسمان به پرواز درمی آید. 

بگذار اشک 

صحن قلبت را بشوید

آنسان که باران تابستان

سنگفرش کوچه ای قدیمی را. 

در دل هیچ

درست زمانی که سرما 

ایستاده در روبرویت 

نعره می کشد،

شعله ای کوچک 

از زیر خاکسترهای ناچیز

سربرمی آورد.

 همینکه پبش از مرگ

دوباره زیستن را آموختم

برایم کافی ست.

مدیون تو ام. 

بر تاول  های زبانم

نام‌ تو

حک شده است.