در مرز خیال واقعیت

یک راه بیشتر وجود نداشت:

به داستان های کهنه و اساطیر پناه بردم و به خواب رفتم.

 

رنج ناب بشر

شاید هم آدمی 

در اسارت است

در اسارت خواستن

 و جستجو کردن

و انتظار برای یافتن

گویی

هر چه دوردست تر

نزدیک تر 

خواستنی تر

ذات عجیبی دارد این باران

همه چیز را خوب می شوید

جز رنج آدمی را 

 هر نُت

زخمه بر جان

آرام و شعله ور

همچون آتش 

از پشت پنجره

به تماشای کوهستان می نشینم.

بارانی در کار نیست.

تاریکی ست

تاریکی 

ما از گرداب هیچ 

کِی توانیم گریخت آخر؟

شکوفه های صورتی سیب

پژمرده می شوند.

و من  در پشت پنجره ی بسته

پناه می گیرم

چشمان کم سویم 

واژه ها را می چشند

و در امتداد تاریخ

گم می شوم.

 

بادها به این سوی زمین پناه آورده اند. 

همهمه ی عجیبی ست

نزدیک است

که باران از راه برسد.

ما پشت اندام پاییز 

پناه گرفته ایم.