تا خویش که باشد.

واژه، 

واژه است.

گاهی از دریای درون 

میان چشم ها می خزد

گاهی از صحرای خیال، 

سوز می شود، تب می شود.

واژه، واژه است. 

تا بوده و هست... 

آدمی، 

اسیر خویشتن است.