درست است.
راهی جز این نیست که به شعر پناه ببریم.
اکنون انبوهی از واژگان تلخ و خوشرنگ
در مقابل چشمانم می رقصند.
سالها از عمرشان می گذرد.
حتی این خطوط به خاطر نمی آورند که جه زمانی
.بر بستر سفید نقش بسته اند.
می دانم نغمه ای که از دهان واژه برمی خیزد
. از فریاد آدم ها بلندتر است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر