به تماشای صدایت نشسته ام
در تاریکی
در سکوت
در نیمه شبان
در اینسوی مرگزار
که هنوز اندکی نفس جاریست
اندکی
چنان که بتوان زیست
تنها بتوان زیست.
ما تنها زیستن آموختیم
بگو چگونه می توان شعری سرود؟
اینگونه که سخن
در سکوت احاطه شده است.
راهی هست
به افقی که در آن
جادوی ترانه ای اساطیری
ما را به خودمان برساند؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر