درباره : بعد از هزار سال، سرانجام از پیله درآمدم. پروانه ای شده ام با بال های آبی زیبا در دشت جنون. پروازم را زیر باران می بینی؟
آیا تنها امید نوشتن نیست؟
می خواستم مطمئن شوم
هست.
آخرین پناهگاه همینجاست.
آخرین گوشه ای که می توان
در آن خزید
نوشت
سوگواری کرد
سرزنش کرد
فریاد کشید
حال دل گفت
به زمین و زمان ناسزا گفت
از عشق نوشت
و حتی مرد
آری
این آخرین پناهگاه را
گرامی بدار!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر