دور می ایستیم
و رنج هایمان را نظاره می کنیم.
حتی گاهی
در اعماق دردهایمان غرق می شویم
و فراموش می کنیم که چقدر دشوار است.
فراموش کرده ایم.
که درد
جنس زمختی دارد
که بر روح سوهان می کشد.
ما هر روز آنها را به دوش می کشیم
در آغوش می فشریم
و گویی
زندگی به این کابوس های مدام
عادت دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر