چشمانم را گشودم و ناگهان موجود دیگری بودم. ناگهانی که نبود، اما این موجود جدید، یه سختی می توانست شناخته شود .حتی من نمی شناختنش.
توفان شده بود. همه چیز در هم و برهم بود. زمین را از آسمان نمی توانستم بشناسم. همانگونه که خودم را از دیگری. در واقع گم شده بودم. یعنی گم شده بود. "من". آری "او" را پیدا نمی کردم. گمان می کنم که سال ها از آن رویداد گذشته است. و این پیکر ناچیز، بازمانده ی همان گمشده است. تنی آمیخته با جانی پریشان و زخمی. هر چه از زمان بیشتر عبور کردم، بیشتر به یقین رسیدم که مرده ام.
آدم ها و تمام کهکشان، از حرکت ایستاده بودند. شبیه مسخ شدگان. به یک نقطه خیره شده بودند و گویی هیچ هدفی نداشتند. من هم مثل قایقی شدم. رها شده در میان امواج بیهوده ی یک رودخانه ی بی انتها. رودخانه ای که به هیچ دریایی نمی ریخت.
آری ! "او" می رود. بی مقصد. شاید هزار سال است.
من نمی دا‌نم و "او" را نمی شناسم.
دنیا می تواند یک خواب پریشان باشد. کابوس نیمه شب. توحش ترسناک خدایان در برابر بشریت رانده شده از بهشت موهوم!
حال که گمشده ام، می اندیشم که خود از ابتدا نمی دانستم که کیستم.
سپس از خواب بیدار شدم. سرم تکه ای سنگی بود که هیچ هویتی به من نمی داد. دانه های درشت اشک از من سرازیر بود. پهنه ی سنگی صورتم خیس بود و گویی در همان جریان شور، تمام می شدم. به پایان می رسیدم سرانجام.
درد به پایان می رسید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر