مانده در راه

نه در بیداری بر نسق بیداران 

کام  بَرَم. 

نه تا سپیده دمان 

خواب بر چشمانم مهمان شود.

همچون ارواح 

بر باد سوارم

و با باران سخن گویم

ای برآمده از سالیان گمشده در تاریخ!

از میان آن خورجین کهنه 

واژه بیرون بیاور

واژه

که به نجات ما برخواهد خواست.  

در هوای پرواز

 سرانجام باران بر چشممان قدم گذاشت. 

آری، زمانش رسیده بود.

کاش آنگونه شوم که در میان آوازش

دوباره در پاییز محو شوم.

من به شیدایی می اندیشم.    

اگر واژه نبود، ما می مردیم.

تنها مجرای تنفس. 

 

همچون خیال

 زاگرس   رود   ماه 

رستگاری

 چاره ای نیست

جز اینکه بنشینیم

و ماه را تماشا کنیم.

می تواند در دامنه های آرارات باشد

یا حتی 

یا حتی زاگرس.

دست در شاخه های بلوط

گویی که گیسوان تاریخند.

اینسان دور از دست.

و همینقدر نزدیک.

من در حسرت پرواز

 گویی که همه ی مفاهیم

از چهارچوب معنا

خارح شده اند. 

آخرین رویا

 سپس

در کنج آسمان

ستاره ای را خواهیم یافت

و در حالی که تاریکی

 بر ما مستولی می شود،

آواز محزون اساطیر را

با او 

زمزمه خواهیم کرد.

برای ما

تنها همین مرده ریگ باقی مانده است.