وطن

باغ زیبای من

زنده بمان

تا پیش از مرگ 

در آغوش سروهای آزاده ات

 سرود آزادی سردهم

 

نیمه شب

سرانجام

در یک سفر دور

ماه را به تماشا خواهیم نشست. 

 

دچار زمان و مکان

بر سکوت 

جامه ی شعر پوشانده ایم.

چه بر قامت او خوش می نماید.

ما میراث داران اندوه اساطیریان بوده ایم. 

 

در سوگ خویشتن

اندوه دیگری را 

جرعه جرعه سرمی کشیم

که رنج خویش را

بی محابا

اشک بریزیم. 

روشنفکر

پس از ویرانی آن آبادی 

خونسرد بر صندلی می نشیند

سیگاری آتش می زند

یک صفحه ی آهنگ کلاسیک 

روی گرامافون می گذارد

و به تماشای دستاوردهایش می نشیند‌

 

در این گوشه ی تاریک

همان  نور اندک 

 کافی بود تا ابدیت

همان که از روزنه ی کوچک می تابید.

در پهنه ی این همه سیاهی.   

 ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس

بوسه زن بر خاک آن وادی و مشکین کن نفس

در مرز خیال واقعیت

یک راه بیشتر وجود نداشت:

به داستان های کهنه و اساطیر پناه بردم و به خواب رفتم.

 

رنج ناب بشر

شاید هم آدمی 

در اسارت است

در اسارت خواستن

 و جستجو کردن

و انتظار برای یافتن

گویی

هر چه دوردست تر

نزدیک تر 

خواستنی تر

ذات عجیبی دارد این باران

همه چیز را خوب می شوید

جز رنج آدمی را 

 هر نُت

زخمه بر جان

آرام و شعله ور

همچون آتش 

از پشت پنجره

به تماشای کوهستان می نشینم.

بارانی در کار نیست.

تاریکی ست

تاریکی 

ما از گرداب هیچ 

کِی توانیم گریخت آخر؟

شکوفه های صورتی سیب

پژمرده می شوند.

و من  در پشت پنجره ی بسته

پناه می گیرم

چشمان کم سویم 

واژه ها را می چشند

و در امتداد تاریخ

گم می شوم.

 

بادها به این سوی زمین پناه آورده اند. 

همهمه ی عجیبی ست

نزدیک است

که باران از راه برسد.

ما پشت اندام پاییز 

پناه گرفته ایم.

 

آتش بر جان

آتش است این بانگ نای 

در پس کوچه های تاریخ

آری

بادهای شمال غربی 

از راه رسیدند

که باران ببارد

که داغ وطن را 

خاموش کند.

امان از جغرافیای درد. 

همه اش همین بود

ما در استعاره ها زیسته ایم؛ واژگانی که در تمام سال های سپید، به نجاتمان برخاستند. می دانی، در تمام طول تاریخ، شاعران را ایهام و استعاره زنده نگاه داشته است. وگرنه ما چگونه دوام می آوردیم؟

من گمان می کنم که این تنها دارایی ماست. اگر چیزی بیش از این داشتیم، نمی نوشتیم، رنج نمی بردیم، نمی مردیم. ، هر روز، هر روز. 

آری! در باور من نوشتن تنها میراثی است که از آن ماست، تمام وکمال. واژگانی را که در مشت داریم،  

آه که اگر این مشتی واژه نبود، چگونه سخن می گفتیم و می گریستیم؟! قدرش را نمی دانی؟ 

در میان انبوه آدم ها، آنگاه که تنهای تنها در کوچه پس کوچه های سرد و غریبه راه می روم، همهمه ی دایره ی کوچک واژه ها، در سرم می پیچد و دوباره از مرگ نجاتم می دهد. 

ما نجات یافتگانیم.  از مرگی که هر روز سراغ مان می آید.و سپس دوباره همین واژه ها ما را برمی گردانند. 

اگر بدبختی ست این یا خوشبختی، من آن را در آغوش می فشرم.

در تمام  این سال ها یگانه گذرگاهی که برهنه از آن عبور کرده ام، همین کوچه پس کوچه های تاریک  مفاهیم بود و دیگر هیچ. 

آری آدمی می تواند همین‌گونه تنها نفس بکشد، بمیرد و باز زنده بماند.  تو می دانی که این درد چیست‌ تو این درد را می شناسی. 

این حال غریب نگفتنی را! 

در این لحظه، گمان می کنم آنچه را باید درک می کردم، از سر گذرانده ام. واژه ها مانند پیچک های زیبا، سراسر وجودم را فراگرفته اند. 

و دیگر هیچ چیز تازه ای برای رنج و شادی نمانده است.

در سکوت می ایستم و تماشا می کنم. 

از بالای کوه، در میان درختان تنومند بلوط ، بر بستر علف های خیس باران خورده، کنار آتش ، زیر باران، در اعماق تاریکی 

این کافی است. آری کافی ست.     

پاییز است

 باران

آری باران، 

ناب ترین شراب است.

 

دردی که زندگی ست

قدر این روزهای پیش از قیام آفتاب را می دانم. هنوز باران می بارد. ریز و آرام. توی خیابان راه می رفتم.  از لابلای آدمیانی که نمی شناختم. شبیه یک روح سرگردان. انگار که به این زمان و مکان تعلق نداشته ام. 

غریبه ام. با این زندگی.  

پاییز دیگر

در قلبم گلوله ای ست

سنگ است گویی.

یا پاره ای آتش 

ذره ذره آب می شود 

که در چشمانم 

جهنم برپا کند.