صدایم را در میان بادها گم کردی

 کویر  بادگیر  ماه

 سپیده  دم

همین کنج تنهایی کافی ست. 

 

مانده در راه

نه در بیداری بر نسق بیداران 

کام  بَرَم. 

نه تا سپیده دمان 

خواب بر چشمانم مهمان شود.

همچون ارواح 

بر باد سوارم

و با باران سخن گویم

ای برآمده از سالیان گمشده در تاریخ!

از میان آن خورجین کهنه 

واژه بیرون بیاور

واژه

که به نجات ما برخواهد خواست.  

در هوای پرواز

 سرانجام باران بر چشممان قدم گذاشت. 

آری، زمانش رسیده بود.

کاش آنگونه شوم که در میان آوازش

دوباره در پاییز محو شوم.

من به شیدایی می اندیشم.    

اگر واژه نبود، ما می مردیم.

تنها مجرای تنفس. 

 

همچون خیال

 زاگرس   رود   ماه 

رستگاری

 چاره ای نیست

جز اینکه بنشینیم

و ماه را تماشا کنیم.

می تواند در دامنه های آرارات باشد

یا حتی 

یا حتی زاگرس.

دست در شاخه های بلوط

گویی که گیسوان تاریخند.

اینسان دور از دست.

و همینقدر نزدیک.

من در حسرت پرواز

 گویی که همه ی مفاهیم

از چهارچوب معنا

خارح شده اند. 

آخرین رویا

 سپس

در کنج آسمان

ستاره ای را خواهیم یافت

و در حالی که تاریکی

 بر ما مستولی می شود،

آواز محزون اساطیر را

با او 

زمزمه خواهیم کرد.

برای ما

تنها همین مرده ریگ باقی مانده است.

آن شب

 خسته بودم، آنسان که پلک هایم بر هم می اوفتاد و من توان ایستادن نداشتم. به جنگل پناه بردم. و باران بی اندازه بارید. 

سقفی فراهم آوردم و آتش افروختم. 

به صدای باران گوش سپردم. بی وقفه، و زمان گذشت. تا به تاریکی رسیدم. 

آدم ها در تاریکی آدم ترند. گویی تنها گوهری از خویشتن آنها باقی می ماند و تمام ضمائم فرو می ریزد. همه دارایی هیچ نیست در تنهایی. عصاره ای می ماند از بود و نبود.

تنها بودم و صدای شغالان و جغدها در سراسر جنگل می پیچید. من بی نهایت صدای جنگل را دوست می دارم.جنگل هم در تاریکی جنگل تر است. تازه مانند هم شده بودیم. باران و آتش و جنگل، ترکیب جادویی ست که روح و جان را در خود حل می کند.  ترکیبی جنون آمیز در پیچ و خم های نفرت انگیز زندگی.

جایی برای گریختن و زنده ماندن.

ما در هیاهوی جهان گمشده ایم. ما خودمان دلیل گمشدنیم. ما خواستیم که راه زیستن را نیابیم و حیران روزگار باشیم.  من خوب می دانم که ذهن بشر درگیر رویاهایی می شود که از آن او نیست. سپس بازی را می بازد و می شکند. بارها شاهد شکستن خویش بوده ام. و دوباره تکه هایم را چسبانده ام و به بازی بازگشته ام. دوست تر می داشتم دست از بازی می کشیدم و گوشه ای آرام به تماشای بازی دیگران می نشستم. نه ، درست تر است بگویم که به تماشای خویشتن می نشستم. به تماشای هستی، به تماشای بود و نبود. 

روزی این اتفاق خواهد افتاد. و آن روزی نیست که سراسر خرد شده باشم. اندکی از من باقی می ماند برای مردن. برای روز سفر پایانی. و آن دور نیست.

... 

سپیده دم، آسمان آرام گرفت‌ برای من همان اندازه کافی بود.

دوباره باید بازمی گشتم در میان توده های سیمان و خشم و زندگی .

 

اینجا خاور میانه

قاصدک بر موهایم نشست،

هر چه کردم نرفت.

دانستم

 که خورجین او سنگین است،

 آرزوهای بسیار بر دوش دارد. 

بعدا نوشت: قاصدک آرزوهای مردمان بیشمار را بر دوش می کشید. آنچنان از بسیاری آرزوها وزنش سنگین شده بود که وقتی بر موهای من نشست، توان حرکت نداشت. خسته بود  و بی رمق. بر زمین افتاد.

آری!  بیشتر مردمان خاورمیانه، با آرزو زنده اند.  

دلتنگ خویشتن

مرگ بیداری ست.

رهایی ست

مطلوبی که مرا 

به طبعیت پس خواهد داد

  

نقطه ی پرواز

هرگز اینگونه ندویده بودم

کنار دریا

در حالیکه نسیم خنک ساحل

بی محابا

دست در مویم می برد.

خواب کوتاهی بود.

وطن

باغ زیبای من

زنده بمان

تا پیش از مرگ 

در آغوش سروهای آزاده ات

 سرود آزادی سردهم

 

نیمه شب

سرانجام

در یک سفر دور

ماه را به تماشا خواهیم نشست. 

 

دچار زمان و مکان

بر سکوت 

جامه ی شعر پوشانده ایم.

چه بر قامت او خوش می نماید.

ما میراث داران اندوه اساطیریان بوده ایم. 

 

در سوگ خویشتن

اندوه دیگری را 

جرعه جرعه سرمی کشیم

که رنج خویش را

بی محابا

اشک بریزیم. 

روشنفکر

پس از ویرانی آن آبادی 

خونسرد بر صندلی می نشیند

سیگاری آتش می زند

یک صفحه ی آهنگ کلاسیک 

روی گرامافون می گذارد

و به تماشای دستاوردهایش می نشیند‌